King of the Belgians

Met King of the Belgians maken regisseurskoppel Peter Brosens en Jessica Woodworth hun meest Belgische film tot nu toe, hoewel ook deze zich net als voorgangers Khadak, Altiplano en La cinquième saison vrijwel volledig in het buitenland situeert. Zoals die eerdere producties is dit ook een soort zoektocht naar identiteit en een odyssee naar het geluk maar het sterk poëtische karakter van hun eerder werk blijft dit keer achterwege. Wat best jammer is.

De schijnbaar stuntelige beeldvoering van The King of Belgians wordt meteen verklaard: een documentairemaker volgt de koning der Belgen, Nicholaas III. Samen met de entourage van de vorst komen ze door een zonnestorm vast te zitten in Istanbul. België blijkt intussen echter uit elkaar te vallen, maar het groepje protagonisten krijgt geen toelating om het land te verlaten.

In de amusante roadmovie die volgt, blijkt de stijve en vreugdeloze vorst steeds meer aan daadkracht en ruggengraat te winnen. We zien hem zelfs lachen. In de semi-filosofische gesprekken die de personages onderweg voeren, al dan niet met inwoners van de Balkanlanden waar ze doorheen trekken, sluimert de vraag wanneer we gelukkig zijn. Als er geen ‘als’ volgt, zo wordt geopperd.

Los van het gebrek aan imponerende, bezwerende beelden waar de cineasten zo goed in zijn, mist King of the Belgians ook wat essentie. Het verhaal kabbelt goedgezind en semi-geïmproviseerd voort, maar onze personages blijven wat kleurloos en echte betekenissen blijken er niet gevonden te worden. Niettemin kijk je geamuseerd toe hoe het bontje clubje zich uit de slag trekt. De humor wordt daarbij geenszins gepuurd uit clichés en gelukkig zien we ons hoofdpersonage ook niet stereotiep evolueren naar een man met ballen aan zijn lijf.

Een olijke odyssee met enig gebrek aan essentie.

De hand van de makers is dan misschien nog het meest zichtbaar in de wijze waarop ze scènes onderdompelen in majestueuze of olijke klassieke muziek. Het aanschouwen van een zonnewind boven de Adriatische zee leidt tot een exemplarisch moment waarvan er best meer mochten in de film zitten. Niettemin weet King of the Belgians in zijn geheel te bekoren, en daar is ook de alweer prima vertolking van Peter van den Begin niet vreemd aan.

Veelzeggend overigens dat dan één van de originelere Vlaamse producties van de voorbije jaren - die dan nog in Venetië vertoond werd - het zonder verdeler moet stellen. De arthousebioscopen die de prent wel wilden programmeren, hebben er alvast geen spijt van.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de