The Killing of a Sacred Deer

Zelfs al heeft Yorgos Lanthimos na het succes van zijn eerder werk aan financiële middelen en bereidwillige grote namen duidelijk geen gebrek, het boegbeeld van de Greek New Wave blijft onverstoorbaar zijn eigen gang gaan. Ook The Killing of a Sacred Deer is een compromisloze vertelling die schippert tussen absurdisme en ijselijkheid.

Dat absurdisme slaat niet in de eerste plaats op de gortdroge, zelfs oncomfortabele humor die The Lobster en Dogtooth enigszins kenmerkten. Hoewel in The Killling of a Sacred Deer enkele porties verrassende, haaks op de situatie staande dialogen zitten, die de personages met een onverklaarbare ernst naar voor brengen, is het Lanthimos er duidelijk niet om te doen zijn publiek een lach op het gezicht te toveren. Het relaas van een dokter die zich de nauwe band gaat betreuren die hij en zijn gezin ontwikkelen met de zoon van een overleden patïent, gaat na een wrang-grappige start immers voor een duistere, ongemakkelijke en kille psychothriller met een sterk bovennatuurlijk element. Al is dit ook maar een definiëring als een andere en willen we deze unieke prent liever niet in een hokje plaatsen. Noem het gerust een hedendaagse Griekse tragedie.

De grimmige sfeer die dus geleidelijk aan in deze film ontstaat, blijkt een rechte lijn te vormen naar een onthutsende finale. De grillige weg die Lanthimos' vorige producties aflegden, via zwarte humor, onwerkelijke situaties en sobere gruwel, en die van die films ook zo'n unieke beleving maakten, blijkt hij in Killing... liever niet in te slaan. Het resultaat is daarom niet minder irreëel. Bovendien houdt hij vast aan zijn hypnotiserende visuele stijl. Overdachte beeldcomposities, strakke kadreringen en sfeerbepalende belichting geven de film een passende koude look.

Bezwerende en oncomfortabele cinema die schippert tussen absurdisme en ijselijkheid.

Het ijzige hart van de prent is echter Barry Keoghan. De jonge Ier, die ook in Dunkirk opviel, oogt wat verfrommeld maar is als de opdringerige tiener werkelijk fenomenaal. Zijn schitterende genuanceerde vertolking zoekt een weg tussen aandoenlijkheid en dreiging zonder in clichés te hervallen. Voor Colin Farrell is Killing... de tweede samenwerking met Lanthimos en het is fijn om te zien hoe Kidman en hij gedijen in dit aparte universum. Als het er op aankomt, blijken veel meer Hollywoodacteurs dan verwacht, bereid te zijn de routines en veiligheid van studiofilms naast zich neer te leggen.

The Killing of a Sacred Deer is finaal gezien bezwerend, maar misschien ook net niet losgeslagen genoeg in de uitwerking van zijn macabere plot. Dat Lanthimos zijn narratieve stijl wat verengt, duidt op focus en rijping, maar hopelijk vernauwt zijn universum zich niet tot een vacuum.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de