Jurassic Park III

Genre: avonturenfilm | Duur: 1u32 | Release: 8 Augustus 2001 | Land: | Regie: Joe Johnston | Cast: Sam Neill, William H. Macy, Téa Leoni

Begin die popcorn malende kaakspieren maar al op te warmen want het tweede vervolg op Jurassic Park kan je best doorslikken met een grote dosis snacks en frisdrank – wellicht om je gedode hersencellen van voldoende brandstof te voorzien. Steven Spielberg wist van The Lost World: Jurassic Park nog, om het op zijn zachtst uit te drukken, onderhoudend spektakel te maken. Voor deel drie was hij te druk bezig met zijn Artificial Intelligence en gaf hij de fakkel door aan Joe Johnston, die zich binnen Lucasfilm van illustrator opwerkte tot regisseur van vermakelijke familiefilms zoals Honey, I Shrunk the Kids en Jumanji. Dat deze minder invloedrijke regisseur slechts als marionet fungeerde voor de geldbeluste studiobonzen was blijkbaar geen probleem voor Johnston. Jurassic Park III is dan ook een klassiek schoolvoorbeeld van hoe een film volledig in de soep kan lopen wanneer de productie te veel onder controle van de studio komt te staan.

Dr. Alan Grant blijkt een cynische eenzaat geworden die, in tegenstelling tot de nieuwsgierige bevolking, koppig de klassieke manier van paleontologie wil blijven bedrijven. De Kirby’s, een schijnbaar rijk en gelukkig koppel, nodigt Alan uit om voor hun huwelijksreis als gids een tour te maken boven het met dinosaurussen bevolkte eiland. Eens geland blijkt dit eerder een simpel gescheiden stel, dat hem gekidnapt heeft voor een reddingsactie om hun gestrand zoontje terug te vinden. De Kirby’s zijn niet veel meer dan vermoeiend gezelschap en mama Kirby is bij uitstek best wel irritant. Hoe dan ook: de overlevingskansen zijn klein aangezien de dino’s mogelijk nog groter, slimmer en hongeriger zijn geworden. Grant zal dus niet enkel als gezinstherapeut moeten optreden, maar ook als adviseur en avontuurlijk parkwachter.

Terwijl de dinosaurussen in de eerste films nog als levende wezens met een dierlijk instinct werden voorgesteld, worden de schepsels hier gedegradeerd tot impulsieve monsters. Deze lijken uitsluitend trek te hebben in volwassen mannen, waardoor vrouwen en kinderen vakkundig van het menu worden gehouden – het is en blijft een familiefilm natuurlijk. Het avontuur begint alweer volgens het vaste patroon: een voertuig wordt aangevallen, iemand wordt opgegeten maar de familie kan op tijd wegkomen. De spanning wordt amper opgebouwd en de actie is vaak al voorbij voor ze nog maar echt begonnen is. Het is dus duidelijk dat de film de kordate en geïnspireerde hand van een vakman mist. De enige actiescène die echt indruk maakt is die met de vliegende pteranodons. Maar als je weet dat deze scène eigenlijk de oorspronkelijke climax van The Lost World moest worden, lijkt deze film toch vrij overbodig.

Wie met lage verwachtingen naar Jurassic Park III gaat kijken, zal dit nog enigszins als vertier kunnen ervaren. De film is gelukkig vrij kort en pretendeert ook niet meer te zijn dan het is, al kan de poging tot zelfrelativering het ridicule plot moeilijk verdoezelen. Dus kijkers die doelen op meer diepgaand en vakkundig spektakel, kunnen deze blockbuster beter links laten liggen, willen zij de zaal niet in een vegetatieve toestand verlaten. Alleszins ben je deze film de dag erna alweer vergeten.