Jojo Rabbit

De Nieuw-Zeelander Taika Waititi raakte bij een groot publiek bekend als regisseur van het flink overschatte Thor: Ragnarok maar stilaan beginnen we te vermoeden dat zijn betrokkenheid bij de Marvelfranchise ooit als een bizarre (maar financieel interessante) afwijking zal beschouwd worden binnen zijn voornamelijk komische oeuvre. Om maar te zeggen: de komiek en filmmaker sluit met Jojo Rabbit eerder aan bij zijn eerste successen - What We Do in the Shadows en Hunt for the Wilderpeople - als het op maffe humor en bitterzoete dramatiek aankomt.

Aanvankelijk snap je even niet hoe deze film ooit aan de man is gebracht. Deze satire speelt zich af in Duitsland tijdens W.O. II. Jojo is een lieve tienjarige die denkbeeldige gesprekken voert met Hitler en fanatiek deelneemt aan een jongerenopleiding tot nazi. De Joden vormen voor hem een abstract begrip, maar hij weet dat ze uitgeroeid moeten worden. Een ontdekking op zolder en de ware aard van zijn beminnelijke moeder, brengen hem echter uit evenwicht.

Jojo Rabbit mikt in de eerste plaats op de lachspieren en hoewel de olijke sfeer en de carnavaleske settings van ver wat aan Wes Anderson doen denken, is de humor nogal flagrant en weinig fijnzinnig. Het 'Heil Hitler'-salvo dat een bezoek van vijf SS-ers teweeg brengt, is hilarisch maar lijkt ook gewoon weggeplukt uit Allo, Allo. Waititi zelf is grandioos als Hitler, maar dit personage is dan ook zo'n idioot dat er snel mee te scoren valt.

Niettemin is dit plezante cinema. Ook Sam Rockwell, Rebel Wilson en het kleine dikkerdje zorgen voor lachsalvo's. Maar het is ook allemaal wel erg onnozel en ondanks de melodramatische ambities komt Jojo Rabbit veel minder sterk uit de hoek als het op ernst aankomt. In het bewustwordingsproces van Jojo is een zwak narratief ritme voelbaar en is het zoeken naar een essentie. De jonge hoofdrolspeler Davis en de charismatische McKenzie (Leave No Trace) zorgen voor aangename, maar repetitieve momenten. Scarlett Johansson is overigens alweer aanbiddelijk als de moeder, maar dit personage heeft veel te weinig impact op de plot.

Bij momenten hilarische satire die echter geen essentie weet te vatten.

Zo schippert Jojo Rabbit dus voortdurend tussen vrijblijvende lolbroekerij en ijverige tragiek. Productioneel zit alles snor: de montage, de beeldvoering en de muziek laten deze film van het scherm spatten. Dat er over Oscars gesproken valt, is bizar maar als het zover komt zal dat eerder aan het offbeat karakter van deze prent liggen dan aan zijn enigszins beperkte kwaliteiten.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de