Joe

Dat Tye Sheridan een opkomend talent is om in het oog te houden, wisten we al na zijn opmerkelijke rollen in The Tree of Life en Mud. In Joe weet hij ons opnieuw te verrassen als de jonge zwerver Gary, een vertolking waarvoor hij bovendien een prijs in ontvangst mocht nemen op het filmfestival van Venetië. Maar Mud en Joe hebben meer gemeen dan de jonge acteur en muziek van componist David Wingo. Beide films volgen jongens uit een arm gezin die een gelijkgestemde ziel vinden in een eenzaat met een problematisch verleden en aan wie de films bovendien hun titel ontlenen.

Hier volgen we Joe, een ex-bajesklant die samen met zijn dagarbeiders bomen vergiftigt zodat de stukken grond goedkoper kunnen worden gekocht. Wanneer de pas verhuisde Gary werk komt vragen, ontfermt Joe zich over de jongen die al snel een soort vaderfiguur vindt in hem. Maar de verledens van zowel Joe als dat van Gary, waar zijn alcoholverslaafde en gewelddadige vader Wade spilfiguur in is, blijven hen achtervolgen.

Na Prince Avalanche en een aantal halfslachtige komedies, lijkt regisseur David Gorden Green met Joe terug te keren naar zijn roots: drama’s die zich afspelen in het arme, diepe zuiden van de Verenigde Staten. Met zijn film schetst hij een mistroostig beeld van deze vierde wereld in de Verenigde Staten. Hoewel er momenten van hoop zijn die als lichtstralen door een donker wolkendek proberen door te breken, is Joe dan ook allesbehalve een prettige film. Het is een film over levens verwoest door armoede, alcohol en geweld.

Visueel weet Green de zonovergoten, rurale regio niet met eenzelfde magie vast te leggen als bijvoorbeeld Terrence Malick, Jeff Nichols, of David Lowery (Ain’t Them Bodies Saints). Met een aantal knappe scènes komt hij wel zeer dicht in de buurt. Dit vooral op momenten waar hij de leefwereld van Joe en Gary door elkaar monteert, waarbij een scène met een monoloog van Joe over zijn onmacht om te helpen er met kop en schouder bovenuit steekt. Naar het midden van de film toe lijkt Green zijn greep op het verhaal ook wat te verliezen. Een aantal scènes voelen bij de haren getrokken. Een poging om zich te herpakken op het einde valt deels in het water door een afloop die je van ver ziet aankomen.

Hoewel er momenten van hoop zijn die als lichtstralen door een donker wolkendek proberen door te breken, is Joe allesbehalve een prettige film

Om de film meer authenticiteit mee te geven, werden veel van de rollen ingevuld door niet-professionele locals. Hierbij verdient vooral Gary Poulter, een dakloze Texaan die de rol van Gary’s vader voor zijn rekening nam en helaas enkele maanden na de opnames stierf, een vermelding. Verder zien we Nicolas Cage eindelijk nog eens in een waardige rol, waarbij hij het broeierige karakter van Joe perfect naar het scherm vertaalt.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de