Mud

Bijna twee jaar geleden verbaasde Jeff Nichols ons met zijn existentiële rampenfilm Take Shelter, waarin acteur Michael Shannon een ware krachttoer leverde. Hoewel Nichols nieuwe film luchthartiger is dan zijn vorige films, blijft Mud diep verankerd in het typische Americana-gevoel dat ook kenmerkend was voor Take Shelter en Shotgun Stories. Als een hedendaagse Mark Twain neemt hij ons dit keer mee op avontuur langs de Mississippirivier in Arkansas, waar we kennismaken met de tieners Ellis en Neckbone.

Ellis woont samen met zijn ruziënde ouders langs de oever van de rivier. Op een dag vaart hij de rivier af, samen met zijn boezemvriend Neckbone die hem een bijzondere vondst wil tonen. Op een eiland bevindt zich namelijk een aangespoelde jachtboot hoog in de bomen. De jongens maken kennis met de bewoner, Mud, een mysterieuze en bijgelovige zwerver die wacht op zijn geliefde Juniper. Omdat hij in een benarde situatie zit, vraagt hij de twee jongens om hem te helpen.

De rol van Mud is weggelegd voor Matthew McConaughey, die na Killer Joe en Magic Mike alweer in absolute topvorm is. Zijn charisma en ‘down to earth’ acteerstijl zorgen ervoor dat je, net als de twee jongens, niets anders dan veel sympathie kan hebben voor Mud, zelfs als blijkt dat zijn nobele intenties verstrikt zijn in een web van leugens en geweld. Nichols schreef het personage destijds met McConaughey in gedachten, en de rol is hem dan ook op het lijf geschreven. Geen hoofdrol voor Michael Shannon dus deze keer, al kreeg de man wel een belangrijke bijrol als Galen, de oom van Neckbone.

Nichols schreef het personage destijds met McConaughey in gedachten, en de rol is hem dan ook op het lijf geschreven

Beide tieners worden met een natuurlijke finesse vertolkt door Jacob Lofland en in het bijzonder Tye Sheridan, die ook al op te merken was in The Tree of Life. Dat Mud vaak doet denken aan de familiescènes uit The Tree of Life of andere films van Terrence Malick, valt eigenlijk moeilijk te ontkennen. Beide heren zijn dan ook opgegroeid in het diepe zuiden van de Verenigde Staten en deze ervaring sijpelt door in hun films. Nichols vertoont bovendien dezelfde sensibiliteit voor de natuur en hanteert een lyrische beeldvoering die doet denken aan de eerste films van Malick.

Verder is het knap hoe Nichols er na Take Shelter opnieuw in slaagt om alle genreconventies te overstijgen. Centraal staan de avonturen van de twee jongens. Maar naast een kinderavonturenfilm met een nostalgische knipoog naar de jaren tachtig (E.T., Stand By Me, The Goonies), is Mud even goed een fascinerend coming of age-verhaal, een spannende thriller en een ontroerend familiedrama. Boven alles is het gewoon wondermooi sprookje over het geloven in en verliezen van de liefde, alsook de pijn van het opgroeien.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de