Intolerable Cruelty

De casting van publiekslievelingen George Clooney en Catherine Zeta Jones deed vermoeden dat de geniale broertjes Coen met deze komedie voor een vette hit zouden gaan. Waarom anders voor mainstream acteurs kiezen in plaats van de karakterkoppen die anders het Coen-universum bevolken? Nonsens natuurlijk. Clooney droeg al in grote mate bij tot de genietbaarheid van O'Brother, Where Art Thou ? , enkele jaren geleden, en wie het werk van de cineasten een beetje kent, weet dat ze niet om succes geven. Met hun negen vorige films, waaronder de meesterwerkjes Fargo en The Man Who Wasn't There, bewezen Joel en Ethan Coen tot de meest eigenzinnige en persoonlijke filmmakers behoren, voor wie kassucces geen prioriteit is.

Wat Zeta Jones betreft, een grote actrice is ze niet en zal ze nooit worden. Maar laat zij nu net de perfecte keuze zijn voor de vrouwelijke hoofdrol in 'Intolerable Cruelty'. De recente Oscarwinnares kruipt in de huid van Marylin Rexroth, een schoonheid wiens rijke echtgenoot op een stoeipartij met een bimbo betrapt is. Kapot is Marylin hier niet van, want het vooruitzicht op een vette alimentatie na de scheiding, is troostend. Maar manlief schakelt Miles Massey (Clooney) in, de allerbeste scheidingsadvocaat, en Marylin eindigt met niets... Massey is echter geïntrigeerd geraakt door de sensuele ex van zijn cliënt, en zij ziet wel wat in zijn talenten. Wanneer ze met haar volgende echtgenoot aan komt zetten, gaan de poppen aan het dansen.

'Intolerable Cruelty' is in grote mate herkenbaar als een puur Coen-product. De film wordt bevolkt door heel wat krankzinnige figuren, waaronder een gangster met astma, een steenrijke maagzweerleidster, een tv-producer met hippie-allures en een leeghoofdige oliebaron. Ook Massey's baas Meyerson - een levend lijk - is zo'n heerlijk overdreven personage, maar top of the bill is wel de extreem geaffecteerde Heinz, the Baron Krass von Espy. Zo'n naam vind je alleen in de wereld van de Coens. Ook de zwarte humor, de breed uitgesmeerde ironie en knap bedachte dialogen, bevestigen de Coen-touch.

Maar waar sommige bevooroordeelde muggenzifters dan wel een punt hadden, is dat 'Intolerable Cruelty 'onmogelijk zo scherp, extreem of zwartgallig kan zijn als de voorgaande films van de broers, aangezien ze voor het eerst niet zelf het verhaal bedachten. Ondanks de vele troeven, is dit zonder enige twijfel de minst geslaagde film van de Coens tot nu toe. Zelfs hun minder spits bevonden prenten als 'The Hudsucker Proxy' en 'O, Brother..', zijn stukken amusanter en interessanter. 'Intolerable Cruelty' toont ook op geen enkel moment tot wat de regisseurs visueel-technisch in staat zijn, en oogt te vlak om een Coen-film te zijn. Zelfs de anders indringende soundtracks van huiscomponist Carter Burwell doet zijn werk niet.

Een verrassend grappige George Clooney redt gelukkig wel de meubelen, met Zeta Jones en Thornton in zijn kielzog. Uiteindelijk valt er zelfs heel wat te lachten, en wordt ons een goed uitgewerkte plot met verrassende wendingen voorgeschoteld. Bovendien is een zwakke Coen-film nog altijd van betere kwaliteit dan de meeste andere Amerikaanse komedies. Maar al bij al toch een kleine teleurstelling.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de