Il est plus facile pour un chameau

De zus van Carla Bruni (het model dat zichzelf met succes heruitvond als chanteuse en ondertussen een kind heeft met Mick Jagger) geldt als een zeer talentvolle actrice. Denk aan Claire die pillen popt in de toiletten van de Thalys in Patrice Chéreaus psycho-melodrama Ceux qui m'aiment prendront le train. Ook hier wordt ze door klasbakken geflankeerd. Haar Italiaans sprekende zus wordt neergezet door Chiara Mastrioanni, in real life de dochter van Marcello Mastrioanni en Cathérine Deneuve die hopen talent heeft geërfd. Langs mannelijke kant krijgen we de altijd goeie Podalydés en Anglade. Debuterend regisseur Valeria Bruni-Tedeschi speelt zelf de hoofdrol, mama Bruni krijgt een rolletje als mama van protagoniste Federica.

Federica's Italiaanse familie is niet rijk, ze is steenrijk. Net een erfenis van een miljard Franse frank op zak (bij de notaris dacht ze dat het om lire ging) scheurt Federica met haar (communistische sympathieën hebbende) vriendje in een sportkar door het postmoderne Parijs. Ze hebben een fles whisky in de hand en brullen de Internationale. Maar later slaat de twijfel toe. Het is namelijk 'plus facile pour un chameau de passer par le trou d'une aiguille que pour un riche d'entrer au royaume des cieux'. Hoe moet je een bestaan uitbouwen als je rijker bent dan je je kan voorstellen? En hoe schuldig moet je je tegenover de gemiddelde arme drommel voelen?

'Il est plus facile pour un chameau' was de slotfilm op het Europees Filmfestival van Brussel. Op het debutantenfilm werd lang geheim gehouden welke prent een gala-vertoning zou meekrijgen, wat velen deed hopen op Tom Barmans 'Any way the wind blows'. Het werd nog een maandje wachten op die prent, we kregen echter een niet minder interessant werk voorgeschoteld. 'Interessant' is het juiste woord, zo werd tijdens de slotavond annex prijsuitreiking door de programmatoren gemeld dat de verrassingsfilm niet zonder beginnersfouten was. Het publiek werd zelfs aangezet die missers op te zoeken en als het te erg werd, luid genoeg te roepen zodat de projectionist de vertoning zou kunnen staken. De drank in de bar zou immers slechts gratis zijn tot middernacht...

En er vielen wel degelijk foutjes te ontdekken. De gevoelige Federica loopt spitsroeden in de liefde, op dansles, bij het toneel schrijven, binnen de familiale relaties. De film gaat over existentiële droefheid, is licht en gevoelig. Hoewel er vaak Italiaans wordt gesproken très français comme sujet: dus "comment la vie est compliqué", en bovendien slepend traag. Trager in de intrige dan in de dialoog, de tongen van furie Mastroianni en rich bitch mama Bruni ratelen schitterend. Met de derde biechtsessie hadden we het wel gezien. Grappige momenten/dialogen en sterke vertolkingen maken de boel echter verteerbaar (en nog lichter). Wat die beelden van de Rode Brigade ertussen komen doen echter, blijft tot op heden een raadsel.

Nu hoeven wij in de regel minder aansporing om visie van een lauwe film voortijdig te stoppen. Niemand die ons bij pakweg Signs in de zaal had kunnen houden. We vermoeden sterk dat we Jan Bucqoy -die het onderwerp nochtans genegen moet zijn- na een halfuurtje al richting fles zagen sluipen. Zelf zaten we met de meerderheid van het volk het ellenlange 'Il est plus facile pour un chameau...' helemaal uit. Het is nu eenmaal makkelijker naar steengoeie Europese acteurs te kijken dan naar de in één expressie gebeitelde tronie van de steenrijke Mel Gibson. En Valeria Bruni-Tedeshi's debuut bevat schitterende acteurs zoals Emanuelle Devos (een César voor 'Sur mes lèvres'), Jean-Hugues Anglade ('Nelly & Monsieur Arnaud', 'Killing Zoe'), Denis Podalydès (Embrassez qui vous voudrez, 'Comment je me suis disputé ma vie sexuelle'), Chiara Mastrioanni (Hotel, Le Temps Retrouvé, Carnages). En Valeria Bruni-Tedeschi (Le lait de la tendresse humaine).

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de