I Against Ghost

Tijdens de Franse Nouvelle Vague in de jaren ?60 was het niet meer dan normaal dat schrijven over film hand in hand ging met maken van film. De innovatieve filmstijl van François Truffaut en Jean-Luc Godard kwam niet zomaar uit de lucht gevallen, maar was gebaseerd op theoretische schrijfsels van gelijkgestemden. Tegenwoordig is de link tussen recenseren en creëren iets minder evident dan toen, maar toch liet bijvoorbeeld Nic Balthazar vorig jaar met Ben X nog zien dat het geen willekeurig verband is.

Ook I Against Ghost is gemaakt door een ex-filmrecensent, maar is van een ander kaliber dan Ben X. Jo Smets, ooit journalist bij Focus Knack, maakte het one-man-project I Against Ghost, met hemzelf als regisseur, schrijver, monteur en acteur. Met een digitale camera en een hoop software en mp3's maakte hij op vier maanden tijd deze experimentele film. I Against Ghost heeft niet echt een verhaal, hooguit een rode draad: een geest stelt zich vragen bij zijn eigen bestaan en achtervolgt het meisje waar hij van hield. Het eerste halfuur van de film is zonder meer indrukwekkend. Het bevat een hoop intrigerende beelden, die doen denken aan David Lynch op betere momenten (bijvoorbeeld de trappen/ventilator/slaapkamer-sequens uit de pilootaflevering van Twin Peaks) en die bijzonder vindingrijk gemonteerd zijn op muziek. Het ontroert op een ander niveau dan het verstandelijke. Je hebt er enkel open zintuigen en warm bloed voor nodig.

Niet volledig gelukt experiment met een fascinerende intro.

Vanaf het moment dat de jongedame geïntroduceerd wordt, gaat het echter bergaf met de film, al ligt dit niet aan de mooie Eveline Vincke. Het probleem is dat Smets zich vanaf hier iets te veel laat gaan in zwaarwichtigheid, zowel in voice over als in beeldkeuze (de scènes met de windmolens blijven zich maar herhalen). De grens tussen experimenteel en l'art pour l'art wordt hier heel dun.

De conclusie is dat I Against Ghost wegens zijn gewaagde karakter een waanzinnige kortfilm (of muziekvideo) zou kunnen zijn, maar als langspeelfilm iets te veel inspanning vergt van de kijker - dat bewees alvast de systematische leegloop van de zaal tijdens de vertoning. Maar beter een halfgeslaagde film die originaliteit bewijst en een eigen visie verkondigt dan een een film die enkel slaagt in het herkauwen van andermans ideeën. Wij geloven in Jo Smets.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de