Hostage

De mooie visuals bij de titels (een bloederige mix van videogame- en cartoondecors) en de in de openingsscène van lange haren en grijze baard voorziene Willis doen even het beste verhopen. Jeff Talley, de protagonist in deze door Willis geproduceerde prent, is een 'negotiator', zo'n politie-onderhandelaar die gijzelaars op betere ideeën moet brengen. De gijzeling die we te zien krijgen, loopt bloederig af. Een jongentje sterft in Tally's handen, al riep hij dan nog de Allerhoogste in: "Only God has a right to decide who lives or dies!". Duidelijk Million Dollar Baby niet gezien, maar passons.

Wat volgt is een actiethrillertje dat vrijelijk leent van Panic Room (jongentje in high tech huis kruipt door ventilatie- annex spionageschachten en staat via gsm in verbinding met Talley); van The Crow (we krijgen de bad guy in een krek gekopieerd shot te zien) en van de meest plompe films uit het actiegenre (Willis wordt tegengewerkt door een FBI'ster die de zaak van hem wil overnemen; Willis springt in slow motion door een vuurhaard en omhelst een bijna gered jongentje, wat wordt begeleid door epische muziek inclusief panfluit).

De paar spannende momenten (de scènes in de ventilatieschacht, de onvoorspelbaarheid van de hogervermelde, echt wel losgeslagen psycho) en de best stevige actie worden helemaal naar de vaantjes geholpen door een pak onwaarschijnlijkheden. De bad guy rookt continu joints en is zo gewetensloos sadistisch geworden doordat zijn ouders zo slecht voor hem waren, de drie tieners die bijna per ongeluk een gijzeling uitvoeren eisen maar meteen een helicopter, de eigenlijke big chief laat Tally op het eind gewoon lopen eens hij gezien heeft hoeveel liefde die eigenlijk wel voor vrouw en dochter heeft.

Daarmee zijn we bij dé reden gekomen waarom u deze prent eigenlijk toch zou moeten gaan zien. Dat is Serena Scott Thomas, jawel, de één jaar jongere zus van Kristin uit The English Patient en Gosford Park. Zij zet hier op verbluffende wijze Tally's van hem vervreemde echtgenote neer. Als je haar te zien krijgt denk je op zijn best aan het soort vrouwen dat in series als Miami Vice eens door het scherm mocht huppelen, maar als je haar ook nog eens erbarmelijke dialogen hoort hijgen (telefonisch: "It's not your fault, you know"), is de lachkramp al helemaal onafwendbaar. Dit moet één van de slechtste acteerprestaties zijn van de laatste jaren, worldwide -dus ook in door Bruce Willis geproduceerde actieprenten. De dochter van dit onwaarschijnlijke schermkoppel wordt dan ook nog eens door Willis' eigen dochter gespeeld -het zestienjarige wicht heet, houd je vast, Rumer Willis. Het valt niet mee je in te beelden dat daddy voor dié gegijzelde dames het strijdvuur inraast. In de decors van Sin City zal dat hopelijk heel anders liggen.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de