High Life

De gerespecteerde Franse cineaste Claire Denis verrast zichzelf op haar 72e met een science-fctionprent waarmee ze meteen haar Engelstalig debuut maakt. High Life, een tussen wetenschap en esoterie schipperend relaas over seks en intimiteit, komt ondanks het gebrek aan zwaartekracht amper van de grond. In zijn pogingen lichtjes kinky te zijn en atmosferisch in beeld gezet, mikt de prent te veel op stijl en te weinig op diepgang.

Denis koppelt in deze film de genre-conventies van een ruimtefilm aan haar kenmerkende focus op de relatie tussen mens en omgeving en mens en lichaam, wat in eerder werk als White Material, Trouble Every Day en Beau Travail al tot uiting kwam. Het science-fictionaandeel oogt stijlvol en aantrekkelijk, maar durft zich amper te profileren. Het wetenschappelijke aspect van de plot, lijkt ook weinig interesse te krijgen van de cineast, waardoor dit verhaal over handvol gedetineerden in een ruimtestation die onderzoek doen naar zwarte gaten, een grotesk kantje krijgt. Een gekke dokter - met weinig nuance vertolkt door Binoche - speelt er als een perverse moeder vieze spelletjes met lichaamsvocht, waarvan de bedoeling eigenlijk nooit echt duidelijk wordt.

Grotesk en lichtjes over het paard getild sciencefictiondrama

Bij aanvang treffen we het personage van Robert Pattinson enkel in het gezelschap van een baby aan. We weten dus niet waar de rest van de passagiers gebleven is, maar jammer genoeg slaagt High Life er niet in ons wakker te houden voor het antwoord. Hoewel de camera met zeker hypnotiserend effect doorheen de mooi vormgegeven sets dwaalt, blijf je onbewogen bij wat zich aan boord van het ruimtestation afspeelt. We horen tot beschouwing te komen over het lichaam versus de leegte van het heelal, over het viscerale van het individu tegenover de intieme groepsdynamiek. Zaad, bloed en moedermelk gutsen enthousiast in en uit allerlei openingen, maar Denis beteugelt de lichamen van haar acteurs flink en lijkt dus dat fysieke terrein niet te willen verkennen. Waar zit dat bloot? Een pijnlijk oppervlakkige vraag bij een film die intellectueel uitdagend hoop te zijn.

Het sensatieloze verhaal vlakt dus gaandeweg helemaal af tot enkel nog wat pretentieus spektakel overblijft met personages die ons koud laten. Zou het zo voelen een zwart gat ingezogen te worden?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de