The handcuff king

Patrick de Zweed en Esko de Fin wonen in de jaren zeventig rond de grens die hun landen verdeelt. Patrick is gefascineerd door boeienkunstenaar Houdini, Esko door oorlogsleiter Rommel. De twaalfjarige jongens leren elkaar kennen als Esko's vriendenbende een grap uithaalt die fout afloopt (rollende boomstammen over de weg bezorgen fietsers waaronder Esko's vader een perte totale). Esko liegt over zijn betrokkenheid en zijn vrienden vallen hem af.

Vreemd genoeg wordt een Zweed zijn nieuwe kompaan.

Da's niet zo logisch, want Patricks zus en vader hebben het helemaal niet begrepen op Finnen. Ze weigeren de taal te spreken en verbieden de jongens nog contact te houden. Maar de hele zomer lang blijven de jongens elkaar zien. Ze bekijken clandestiene pornofilms, spelen met tinnen soldaatjes en vechten met jeugdbendes van beide kanten van de grens.

Een knappe mix van archiefbeelden (Houdini, Rommel) met beelden die de jongens zelf filmen of dromen, zorgt voor een visueel mooie en gevarieerde prent. En omdat het in de perssynopsis staat, mogen we het ook hier verklappen: Esko weet niet dat Patrick serieus ziek is. Zo'n onthulling na driekwart film zorgt al eens voor draken van films (bvb. Sweet November en toch ook Love Story). Het is niet de enige truc die hier emotie moet opwekken: zo overkomt Esko's moeder ook al iets vreemds waarna ze miraculeus terug verrijst en moeten frequente herhalingen voor het meevoelen met het verhaal zorgen.

Hoewel hij als voor alle publiek wordt gepromoot, is dit een jeugdfilm. En voor een publiek van tien- tot zestienjarigen kunnen die 'makkelijk' emotie-opwekkende verhaalwendingen misschien net perfect werken. Bovendien krijgen ze avonturen voorgeschoteld die die naam waard zijn. Deze film past alleszins in de lijn van bewonderenswaardige prenten die de kinderen serieus nemen. Naast de emoties rond dood en racisme is er ook behoorlijk wat lolbroekenhumor. Af en toe worden de ouderen lekker respectloos in hun hemd gezet.

Een fluo groen of oranje hemd, that is. We zitten in de scandinavische seventies en daar hebben de vaders nog enorme bakkebaarden en slapen ze hun roes uit in de tuin, kunnen de demente opa's nog vrijelijk in het landschap dwalen en geloven de moeders nog in lijfstraffen. Het uitzitten van deze misschien iets te lange prent voelde alvast niet als een straf aan, tieners in de zaal zullen zich misschien wel de koning te rijk voelen.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de