Finding Forrester

De Amerikaanse regisseur Gus Van Sant moet een zeer wisselvallig man zijn, en dat is ook aan zijn filmografie te merken. Voltreffers zijn beslist Drugstore Cowboy, My Own Private Idaho en To Die For. Met Even Cowgirls get the Blues en Psycho beging-ie flaters. Good Will Hunting was dan weer sterk, maar bleef netjes binnen de Hollywood-perken. En nu schotelt hij ons Finding Forrester voor, op het eerste zicht maar een doorslagje van het voornoemde mainstreamsucces.

Het verhaal draait immers alweer om een wat marginale knaap die over een groot talent blijkt te beschikken en dat ontwikkelt met behulp van een oudere mentor. Dit keer zien we een zwarte tiener in de hoofdrol, Jamal Wallace, die niet alleen uitstekend kan basketballen, maar ook nog eens over een uitzonderlijk schrijftalent beschikt. De combinatie van die twee levert hem een plaats op op een fancy privé-school. Zijn recente kennismaking met ?The Window?, een zonderlinge grijsaard, blijkt de stimulans te zijn die hij nodig heeft om goeie schrijfsels te produceren. De oude man is immers een gevierd auteur die zich echter al lang teruggetrokken heeft en niet meer naar buiten durft. Maar de ongewone vriendschapsrelatie blijkt ook zijn leven te veranderen.

Op het eerste zicht klinkt dit verre van origineel. De schaduw van Good Will Hunting hangt dan ook over de hele film. Er flitsen ook beelden van Wonder Boys, Scent of a Woman, Dead Poets Society enz. door je hoofd. Allemaal veel betere films, en soms heb je dan ook het gevoel dat je naar een kopie zit te kijken. Maar misschien weet Van Sant dat ook wel, en moeten we de cameo van Matt Damon maar als een schaamteloze toegeving beschouwen dat Forrester inderdaad een doorslagje is.

Wat er ook van zij, Van Sant slaagt er met zijn vakkundige montage, camerawerk en belichting wel in deze film diezelfde bijzondere warme sfeer mee te geven van zijn voorganger. Maar het zijn de acteurs die de film een niveautje hoger tillen! Sean Connery heeft in jaren niet meer zo geschitterd en hij maakt van William Forrester een aimabele verschijning. Zijn tegenspeler mag dan een debuterende 16-jarige zijn, Rob Brown is een revelatie. Met zijn tweeën creëren ze af en toe toch eens vuurwerk op het scherm. In de bijrollen zien we een lieve Anna Paquin, een overtuigende Busta Rhymes en een lichtjes overacterende F. Murray Abraham. Op de tonen van een jazzy soundtrack swingen zij over het scherm in een klassiek verhaaltje waar clichés soms nipt vermeden worden.

In één van de scènes zien we Connery naar buiten staren, gevangen in goudgeel licht dat door zijn raam naar binnen valt. Dat beeld kan eigenlijk voor de hele film staan. Het straalt één en al zondagnamiddaggevoel uit. Finding Forrester is dan ook beslist een film om met je opa te bekijken. Deze film uitzitten heeft ook iets van het verorberen van een heerlijke dikke pannenkoek met suiker. Jammer alleen dat je voor de laatste hapjes wat teveel stroop hebt gebruikt. Het zeemzoeterige einde van het verhaal zie je immers al van ver aankomen, en dat vormt een nogal moeilijk door te slikken brok. Maar achteraf blijk je toch lekker gegeten te hebben. Want ondanks zijn gebreken weet Finding Forrester te boeien en te ontroeren, en je weet plots weer waarom Connery zo?n grote meneer is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de