Wonder Boys

Na het fenomenale succes van de instant-klassieker L. A. Confidential moeten er voor regisseur Curtis Hanson opties zat zijn geweest. Hij koos, na zich in het verleden al uitgeleefd te hebben in het actie- en thrillergenre (The Hand That Rocks the Cradle en The River Wild), deze keer voor een tragikomische vertelling, een adaptatie van de roman Wonder Boys van Michael Chabon.

Dit mooie drama beschrijft hoe het chaotische leven van literatuurprofessor, schrijver en marihuanaliefhebber Grady Tripp een climax bereikt na een weekend vol bizarre gebeurtenissen. Eerst zijn er de liefdesproblemen : Grady's vrouw stapt op, zijn minnares meldt hem dat ze zwanger is, en de studente aan wie hij een kamer verhuurt drijft haar idolatrie ten top. Daarnaast is er de druk om na een succesvolle roman een tweede boek af te leveren. Het duizenden pagina's tellende manuscript is haast letterlijk een blok aan Grady's been, en net nu komt zijn flamboyante uitgever op bezoek. Bovendien ontfermt Grady zich ongewild over zijn meest begaafde student, de licht gestoorde James Leer. De chaos die al deze mensen creëren in Grady's hoofd, wordt nog versterkt door een dode hond, een travestiet, een gestolen jasje van Marylin Monroe en een soort James Brown-kloon die zijn auto terug wil.

Deze synopsis doet niet vermoeden dat er onder al deze rimram een rijkelijk verteld verhaal schuil gaat waarin een aantal meesterlijk bedachte personages een diepgang verwezenlijken die de film realisme en geloofwaardigheid meegeven. En toch levert deze geschiedenis een uiterst boeiende en geslaagde combinatie op van subtiel drama en verfijnde komedie, en een film die even meeslepend als intelligent is. Een zeldzaam fenomeen in de Amerikaanse film, vooral dan in het studiosysteem. Want eigenlijk doet Wonder Boys met zijn originele personages en indringende sfeer denken aan de typische onafhankelijke Amerikaanse films, genre The Anniversary Party of Big Night. Dat Hanson er dus toch in geslaagd is deze film zo persoonlijk en kleinschalig te doen lijken, is een verdienste die zijn talent bevestigt. We nemen ons haast voor fan te worden van deze filmmaker. Of we zijn alleszins toch benieuwd naar wat volgt.

Een subtiele en verfijnde tragikomedie waar haast niets op aan te merken valt

Maar minstens evenveel lof verdient de cast van deze film. Michael Douglas is geen voor de hand liggende keuze voor de rol van Grady, al was het maar omdat de man vaak weinig interessante films maakt en zich nooit echt durft overgeven aan een personage. Dat doet hij deze keer wel, en het resultaat is schitterend. Hij maakt van de weinig glamoureuze Grady Tripp een geweldig personage (The Big Lebowksi, maar dan met een diploma) en zet daarmee zijn beste vertolking in jaren neer. Aan zijn zijde, de als altijd overtuigende Robert Downey Jr., de immer indrukwekkende, waarachtige Frances McDormand, een Katie Holmes in goeie doen en de flink getalenteerde Tobey Maguire. Allen slim gecast en in combinatie met elkaar nog sterker.

Wonder Boys leverde Bob Dylan een Oscar voor Beste Song (voor het fantastische Things Have Changed), en werd gelukkig ook genomineerd voor Beste Scenario. Een eer die deze afwisselende film beslist verdient, maar die eigenlijk nog te beperkt is voor een prent waar haast niets op aan te merken valt. Voor wie zijn cinema graag mét inhoud geserveerd ziet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de