Like Father, Like Son

Genre: Drama | Duur: 2u00 | Release: 18 December 2013 | Land: Japan | Regie: Hirokazu Kore-Eda | Cast: Masaharu Fukuyama, Megumi Morisaki, Yoko Maki, Jun Kinumura, Machiko Ono, Kirin Kiki, Isao Natsuyagi

Voor de familie Nonomiya wordt een oerangst werkelijkheid wanneer ze vernemen dat hun zes jaar oude zoon Keita bij de geboorte werd verwisseld met een andere baby. Het ziekenhuis brengt de ouders van beide kinderen met elkaar in contact en stelt voor om de kinderen opnieuw te ruilen. De vraagt stelt zich of dit wel is wat zij willen, zeker wanneer Ryota, de vader van Keita, merkt dat de andere familie van een andere sociale klasse is en er een heel andere levensstijl op nahoudt. De Japanse cineast Hirokazu Kore-eda exploreert in zijn nieuwste film Like Father, Like Son wat deze situatie teweegbrengt bij de diverse betrokkenen.

Doorheen de film volgen we de twee families in hun dagdagelijkse beslommeringen, waarbij deze geboortewisseling voor heel wat vragen en problemen zorgt. De families kunnen het initieel goed met elkaar vinden, maar de tegenstellingen komen al snel boven drijven. Dit laat Kore-eda toe te focussen op het belang dat gehecht wordt aan bloedverwantschap en het debat rond natuur vs. opvoeding. Bovendien werpt de regisseur ook een kritische blik op de hedendaagse Japanse levensstijl, waarbij het professionele leven steeds meer voorrang krijgt op het gezinsleven. Zijn roep naar meer aandacht voor je naasten én jezelf is duidelijk hoorbaar doorheen de film.

Kore-eda verpakt deze bespiegelingen in een hartverwarmend en bij momenten ontroerend verhaal dat vooral gedragen wordt door de acteurs. Net als in I Wish, legt hij met een natuurlijke finesse de verwondering, onschuld en levensvreugde van de kinderen vast op camera. Onder de volwassenen valt vooral de rol van Ryota op, subliem gespeeld door tv-acteur Masaharu Fukuyama. Hij speelt het meest complexe en interessante personage.

Dat Kore-eda meer te bieden heeft dan een voortreffelijke acteursregie, laat zich vooral opmerken in zijn typerende visuele stijl. Zijn beeldtaal heeft het vermogen om de tijd te laten ademen en laat de kijker toe zich volledig onder te dompelen in de leefwereld van de film. En hoewel de afloop van het verhaal voorspelbaar is, blijft de zoektocht naar antwoorden die je als kijker samen met de personages beleeft het orgelpunt van Like Father, Like Son.