I Wish

Hoewel de Japanse regisseur Hirokazu Kore-Eda al actief is sinds begin jaren negentig, verwierf hij vooral de laatste jaren faam met films als Nobody Knows, Still Walking en Hana. Dankzij deze films wordt hij zelfs in één adem genoemd met grootmeesters zoals Yasujiro Ozu en Akira Kurosawa. Met zijn nieuwste film I Wish bewijst hij andermaal dat er een grond van waarheid zit in deze vergelijking, maar dat er ook nog voldoende ruimte is om te groeien.

De film vertelt het verhaal van de broertjes Kiochi en Ryunosuke, die elk met een ouder gescheiden leven op het eiland Kyushu. De oudste broer Kiochi wilt eigenlijk niets liever dan dat ze allemaal terug samen zijn. Wanneer hun twee steden met elkaar verbonden worden via een hogesnelheidstrein, spreken de twee broertjes af elkaar te ontmoeten op de plaats waar de treinen uit tegengestelde richting elkaar kruisen. Dat moment zorgt namelijk voor een mirakel waarbij je wens in vervulling gaat.

Mirakel of niet, I Wish gaat vooral over het alledaagse leven van gewone mensen. Net als in Nobody Knows is de grootste rol hier weggelegd voor de kinderen. De film wordt haast uitsluitend verteld vanuit hun perspectief. Om de kijker volledig onder te dompelen in hun leefwereld, plaatst Kore-Eda de camera consequent op ooghoogte van de kinderen, met uitzondering van enkele landschapsshots of scènes waarin enkel volwassenen voorkomen. Het is bovendien een waar genot om deze kindacteurs aan het werk te zien. Hun acteerprestaties zijn niet alleen indrukwekkend maar voelen ook bijzonder natuurlijk aan. Dat Kore-Eda naar goede gewoonte ruimte laat voor improvisatie helpt hier natuurlijk bij.

Ontroerend en hartverwarmend portret dat ons wil doen nadenken over wat mensen met elkaar verbindt

De dagelijkse belevenissen van de personages worden door de regisseur met een zekere sereniteit geobserveerd. Dit manifesteert zich ook in de beeldvoering, die sober en ingetogen, maar tegelijkertijd ook levendig is. Het frisse kleurenpalet en de gitaardeuntjes zorgen voor een lichte en nostalgische sfeer. De muziek durft soms wel iets te nadrukkelijk naar de voorgrond te treden. Een ander schoonheidsfoutje is dat de montage niet altijd even geslaagd is en het beeld soms als eens durft te verspringen.

Finaal gezien is I Wish een ontroerend en hartverwarmend portret dat ons wil doen nadenken over wat mensen met elkaar verbindt, wat familie en vriendschap betekenen voor kinderen, maar ook voor de ouders en grootouders, en over het vasthouden en loslaten van dromen en wensen. Dat de film hierbij niet kiest voor een loodzware dramatiek is des te verademend.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de