In Fabric

Eindelijk, een nieuwe film van Peter Strickland. Die onverholen nostalgie naar de kleuren en de sound van seventies giallo horrorfilms, dat heel specifieke fetisjisme voor ruisende kleren, vreemde objecten en obscure rituelen, die zwarte humor. Zintuiglijke overdaad verzekerd, knipperende oogjes ook. Na het tijdloze, meesterlijk gedetailleerde The Duke of Burgundy is In Fabric opnieuw een wonderlijke mix van humor en horror.

De film mengt twee verhalen over de slachtoffers van een vervloekte rode jurk, die wordt verkocht in een ouderwetse department store. Mysterieuze vampierige types zwaaien daar de plak. Ze bedienen zich van lang uitgespronnen, antiek-barokke taal en organiseren na hun uren orgieën met hun paspoppen. De eerste klant is Sheila, een bankbediende die al heel wat klappen van het leven kreeg en een jurk zoekt om terug te daten. Marianne Jean-Baptiste (Secrets and Lies) is niks minder dan fenomenaal in de rol en speelt heerlijk straight middenin de extreem campy omgeving - één van de vele schijnbare tegenstellingen in deze film vol doordachte details. Klant twee is Reg, een nerdy wasmachinehersteller die op trouwen staat en de evil jurk aangemeten krijgt op zijn vrijgezellenfeest. De jurk zal hem en zijn toekomstige bruid serieus parten spelen. Hilarisch genoeg weet Regs wasmachineherstellersjargon heel wat andere personages op te geilen.

Schitterende herhalingsshots in spiegels, zooms en slow motions op de hypnotiserende muziek van Cavern of Anti-Matter: In Fabric bulkt van stijl. Tussendoor krijgen de acteurs ruimte om uit te blinken, zelfs in de kleine maar sappige bijrollen. Neem het gay bazenduo dat als onverstoorbare twéé-éénheid, Sheila monkelend op haar plichten wijst ("Je handddruk is niet stevig genoeg. Oefenen we eens in een rollenspel?"). Of neem de nieuwe vriendin van Sheila's zoon, ijskoud neergezet door Gwendoline Christie (Game of Thrones, Top of The Lake). "She's turning my house into a boudoir", sneert Sheila wat voorbarig. She ain't seen nothing yet.

Na het tijdloze, meesterlijk gedetailleerde The Duke of Burgundy is In Fabric opnieuw een wonderlijke mix van humor en horror.

In Fabric heeft best wat kleine fabricagefoutjes: het taaltje van de winkelbediendes wordt soms wel erg lang uitgesponnen, en als we overgaan van het ene naar het andere subverhaal moet je wat wennen. Maar wat een inventiviteit, wat een beheersing van zowel beeld als -absurd- verhaal, wat een sfeer weet Strickland weer op te roepen. Heerlijke film.

Lees hier ons interview met de cineast.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de