Het is vrijdagavond en we treffen de Britse regisseur Peter Strickland in de lounge van een Brussels hotel. Over een paar uur wordt zijn nieuwe film In Fabric gespeeld op het Offscreen festival in Cinema Nova. Tijdens de stemming over het brexitakkoord bespreken we het ontstaan van zijn nieuw werk. "Dit soort cinema en het undergroundgevoel liggen me wel, ik waardeer dat men mijn films hier draait. De voorbije jaren was ik hier met The Duke of Burgundy en Berberian Sound Studio. Een bioscoop moet aanvoelen als een extensie van de film die je bekijkt, alsof het er thuishoort. Cinema Nova doet dat en creëert een zeldzame, aparte sfeer."

Waar ontstond het idee om een rode jurk als hoofdpersonage op te voeren? 
"Ik ben gefascineerd door kledij. Niet in de zin van mode maar het idee van het menselijke lichaam in kledij. Spermavlekken op je broek, menstruatiebloed in het onderbroek. Dat soort dingen, de afdruk van het menselijk lichaam en de betekenis ervan. Hoe dat iemand verafschuwt, hoe dat iemand kan opwinden. Hoe mensen emotioneel reageren op kledij van anderen. Ik ben ook geïnteresseerd in het gevoel dat mensen hebben wanneer ze kledij dragen; voelen ze zich veranderd, haten ze hun lichaam opeens?" 
Thanks for the whisky sour by the way

"Men gebruikt drama om ideeën zoals fetisjisme en dysmorfie te verkennen. Ik was in die richting aan het kijken en het concept ‘winkel’ aan het ontdekken, de winkel als een behekste plaats. Daardoor wilde ik een spookverhaal maken. Meestal gaan die verhalen over een buitenverblijf of het mistige strand. Ik dacht: ‘We nemen iets dat we normaal niet associëren met spookverhalen’. Zoals winkels, die al griezelig zijn door de mannequins erin en de lange wachtrijen ‘s avonds. Daar valt wat mee te doen. Mijn moeder nam mij als kind vaak mee naar grootwarenhuizen, die zijn een grote invloed gebleken. Ik herinner mij shoppende vrouwen, vrouwen die ondergoed stelen en wachtrijen wilden overslaan. De perceptie van een kind is zoals onder invloed van drugs en die beweging van shoppende vrouwen heeft een sterke impressie achtergelaten. Veel specifieke herinneringen zoals de catalogus bijvoorbeeld, hoe dun het papier ervan was en het eigenaardige geluid die het maakte. Het gaat niet alleen over de materiële textuur maar het draait ook rond het sonische, het is opnieuw een geluidsfilm."
Chin chin, here's to Brexit

Wat is uw reactie als recensenten In Fabric onder horror en comedy plaatsen? 
Mensen mogen het noemen zoals zij dat willen. Humor ja, zwarte humor misschien ik weet het niet. Shit, I messed up (morst). Maar spookverhalen zijn niet echt horror, ze zijn eng en griezelig. Ze zijn zwart en atmosferisch, ze geven geen adrenalinekick. Thriller en horror brengen een soort biologische reactie teweeg. Met spookverhalen voel je die adrenaline niet door je lichaam, het is meer een langdurige atmosfeer die ontstaat.

Over atmosfeer, hoe probeer je opnieuw een surrealistisch gevoel te creëren?
Surrealisme is heel logisch, het komt allemaal uit het dagelijkse leven. De werkelijkheid is zo absurd. Mensen die in een winkel werken, voeren iets op. Dat is theater, men gebruikt ook een ander soort taal. De Britten zijn daar befaamd om; het gebruik van eufemismen, de taal aanpassen, het uitmelken van het jargon. Ik overdrijf uiteraard in mijn werk, maar voor mij zit er in de film niets - buiten dat de jurk mensen vermoordt - dat surreëel aanvoelt. De realiteit is surreëel maar ik vind niet dat ik het hier forceer, ik overdrijf.

Vanwaar die tendens om met vrouwelijke hoofdrollen te werken?
Die vraag hoor ik vaak (lacht), ik heb er nog steeds geen correct antwoord op gevonden. Probeer ik mijzelf persoonlijk te distantiëren van hetgeen ik doe, ik weet het niet. In Fabric is logisch want het draait om een jurk. Het lijkt inderdaad een patroon te zijn maar het is niet dat ik geforceerd ben geweest. Maar ik hou van mannen, ik hou ervan en ik haat ze. Ik bemin vrouwen en ik haat ze. Ik voel mij half misantroop, half filantroop. Tijdens mijn jeugd voelde ik me wel hard aangetrokken tot films met veel vrouwelijke rollen, zoals de films van Rainer Werner Fassbinder bijvoorbeeld. Ik krijg er wel kritiek op, men vertelt mij dat ik zo geen dingen moet maken als man. Het is zogezegd mijn taak niet om films te maken over vrouwen, omdat ik de mannelijke visie heb. Dat geef ik ook toe, ik zie de zaken als man. Dat mannelijk standpunt is geen probleem op zich, het wordt er een waneer het dominant is.
Het hangt er ook van af hoe gevoelig je daaraan bent. Ik kan zogezegd geen vrouwenfilm maken als man, maar ik maak menselijke verhalen. Die zijn hopelijk niet verankerd aan een specifiek gender. Ik ben mij wel bewust van die neiging om meer met vrouwen te werken. Zoals Gwendolyne Christie bijvoorbeeld. We hebben elkaar ontmoet, zij was fan van The Duke of Burgundy en ik vond haar geweldig. Ik heb enorm van de samenwerking genoten, zo'n dingen zijn fantastisch. 

Wat biedt de toekomst voor Peter Strickland? 
Ik ben altijd aan het werk, maar weet zelden wat er precies zal gebeuren. Wat steeds terugkomt is het geldprobleem. Een script schrijven is vrij gemakkelijk, het geld ervoor krijgen is heel iets anders. Ik moet wel oppassen als ik schrijven gemakkelijk noem, op een dag kunnen mijn ideeën opgedroogd zijn en zal het een ander paar mouwen zijn. Je mag het niet vanzelfsprekend vinden, volgend jaar kan je merken dat je werkelijk niets meer te vertellen hebt. Over twee projecten kan ik al iets meer vertellen. Het eerste is losjes gebaseerd op de homoseksuele pornografie uit de jaren zeventig. Ik wil heel graag de mannelijke seksuele energie verkennen, waarvoor het standpunt van de man goed uitkomt (knipoog). Het vindt plaats in New York, bakermat van de holebinachtclubs begin jaren tachtig. Net voor AIDS een epidemie werd, de goeie tijd voor tragedie kwam. Een hele interessante periode waarin mannen volledige vrijheid genoten, ik wil dat verkennen zonder enig vooroordeel. Veel pornografie die ik al bekeken heb, is echt ongelofelijk, het psychedelische alleen al. Regisseurs zoals Paul Wakefield en Peter De Rome maakten fantasische dingen. Het tweede project waaraan ik momenteel werk, is een volledig onschuldige kinderfilm. Het is het een of het ander.