Ellektra

Genre: Stadsfilm | Duur: 1u43 | 2004 | Release: 1 Januari 2004 | Land: België | Regie: Rudolf Mestdagh | Cast: Gert Portael, Axelle Red, Matthias Schoenaerts, Catherine Kools, Serge Henri Valcke, Han Kerckhoffs

Op papier wèrkte het, ongetwijfeld. Oké, Tom Barman maakte met Any Way the Wind Blows ook al een film vol hoofdrolspelers die werden verbonden door een vanalles 'aanvoelend' personage. Maar neem de fotografie van Danny Elsen (De Zaak Alzheimer), het debuut van Axelle Red en vooral de cool van productiehuis Cosmokino: wat kan je meer nodig hebben om van Ellektra een geslaagde film te maken?

Wel... . Een extra scenarist had weinig kwaad gekund. Niet dat die had kunnen verhelpen dat je ziét dat de ene acteur naast de andere mept. Of dat het glas 'urine' waaraan een bordeelklant nipt, leeg is. Maar hij of zij had er ongetwijfeld op toegezien dat middenin het Antwerpse discours van ex-junkie en -journalist Sam (een goeie Portael in een streetwise rol) geen "you messed up my high" terechtkwam. Of dat we niet hoefden te aanschouwen hoe een stoere vent, kip in de ene hand, met de andere de hoorn op de haak legt en dan in zijn eentje iets zucht over twee kanten van een medaille en te goed zijn voor deze wereld.

Bovenal zou dat afwezige crewlid de eclectische mengeling 'idées reçues' een beetje hebben gestroomlijnd. Want er is natuurlijk niks mis met een snuifje Matthew Barney, een wolkje virtual reality, een massa 'match cuts'. En al helemaal niet met de goeie acteurs, inclusief de cameo's. Maar toen we Tom Barmans film een tikje style over substance vonden, hadden we deze trendy vleeshoop nog niet gezien. Het afhouwen van een tong met een plots tevoorschijn getoverd kromzwaard, bokalen vol zelf uitgesneden ogen in het kantoor van een Brussels maffiabaron, handen met afgehakte vingers die SMS'jes moeten beantwoorden, het dubbel indeuken van de neus van een parfumist: moet kunnen! Graag zelfs -niet iedereen wil met oma naar de cinema (zie Confituur). Maar dan moeten de personages wel wat meer dan vel over been krijgen. Dat gebeurt hier niet: het hoge clichégehalte van de bordkartonnen protagonisten (zoals gemeld zijn dat er véél) verhindert snel alle empathie.

En da's jammer, in een prent die het over troost wil hebben. Ouderlijke liefde, omgaan met het verliezen van je grootste talent: bijzonder interessante thema's, als je ze uitwerkt. Cosmokino heeft cool willen doen. Daar slaagde het zeker in met kortfilm Dju!, van co-scenarist Renaat Lamberts, die op Leuven Kort 2003 de publieks- en juryprijs kreeg. Ellektra speelt dat niet klaar. Té veel stoere ideeën zijn een nadeel, tenzij je Jeunet, Lynch, Almodovar, Iñárritu of P.T Anderson heet.