Easier With Practice

Genre: Road movie | Duur: 1u52 | Release: 1 Januari 2009 | Land: VS | Regie: Kyle Patrick Alvarez | Cast: Brian Geraghty, Kel O'Neill, Eugene Byrd

De filmposter beloofde een plot met een absolute killer twist. Op dat punt hebben de marketeers achter het charmante Easier With Practice niet gelogen. De road movie annex verkenningsdrama levert net dat: een einde dat je écht niet ziet aankomen.

Twee broers, Davy (Geraghty) en Sean (O'Neill), zijn bezig aan een boektournee om de bundel kortverhalen van Davy, de jongste van beiden, te slijten. Ze zwerven van middelgroot commercieel centrum over provinciestadjes naar elk boerengat met een boekenclub, allemaal in de hoop zoveel mogelijk bundeltjes te verkopen.

Op een nietszeggende avond krijgt Davy telefoon in zijn motelkamer. Een volstrekt vreemde vrouwenstem kondigt zich aan als Nicole. Er ontwikkelt zich een nogal vreemde relatie tussen beiden: ze zien elkaar nooit en de vrouwenstem heeft alle troeven in handen. Davy kan haar niet contacteren of bellen. Hij is volledig afhankelijk van haar goede wil om de relatie levende te houden. Dankzij dat onevenwicht blijft de vlam stevig aangewakkerd. Uiteindelijk beslissen ze toch af te spreken.

Het soms wat labiele scenario staat een gestroomlijnde evolutie van het verhaal soms wat in de weg, maar grosso modo zit het wel snor. De onafhankelijke financiering zorgt voor een gepaste vorm van "amateurisme" en authenticiteit die de geloofwaardigheid enkel ten goede komt. Wat voor die killer twist van onontbeerlijk belang is. De production design lijdt dan wel wat onder ondermaatse sponsoring, maar een beetje indie kan een mens soms wel eens gebruiken.

Niet alleen die echtheid maakt van Easier With Practice een aangenaam kijkstuk, ook de naturel van Geraghty (The Hurt Locker) zorgt voor plezier. De manier waarop hij merkbaar opgaat in de telefoonromance is ontroerend. Zijn prestatie komt jammer genoeg wel torenhoog boven die van de andere acteurs uit. Wat ook op dat vlak voor een slecht evenwicht zorgt.

De duidelijk lage productiekost, het toch wel zeer onvoorspelbare einde en de geheel natuurlijk aandoende acteurs leveren de kijker een beetje een doorsnee indie kijkervaring op. De meubelen worden op het einde gered door de killer twist.