Django Unchained

Quentin Tarantino waagt zich met Django Unchained aan een van zijn geliefkoosde genres, de western. Hij geeft zijn acteurs en vooral zichzelf alle speelruimte in een epische film die refereert naar zowel de spaghettiwestern als de blaxploitation, en doet dit met succes. Want hoewel de film hier en daar uit de bocht gaat, doet Tarantino vooral waar hij goed in is: het publiek meenemen in een wilde rit door zijn eigen universum, vol ronkende mono- en dialogen, plotse uitbarstingen van geweld en hier en daar wat zwarte humor.

Net zoals in Inglorious Basterds, toch zijn beste film sinds Pulp Fiction, fungeert een zwarte pagina uit de geschiedenis - de slavernij in de VS - slechts als vage achtergrond voor het verhaal. De slaaf Django (Jamie Foxx) wordt bevrijd door de excentrieke premiejager Dr. King Schultz (Christopher Waltz), die hem de kneepjes van het vak leert. Django wil echter bovenal zijn vrouw Broomhilda terugvinden, wat niet gemakkelijk zal zijn omdat zij ondertussen eigendom is van de meedogenloze Calvin Candie (DiCaprio) - berucht om de vreselijke slavenpraktijken die hij erop nahoudt op zijn plantage Candyland.

De film opent weliswaar met de themasong uit Django van Corbucci (geweldig nummer!), maar verder hoeft u geen waar referentiefestijn te verwachten in de trend van Kill Bill. Op een cameo van Franco Nero (de oorspronkelijke Django) en een modderig dorpje na, komt er amper iets terug uit deze film. Ook verwijzingen naar het werk van spaghettigrootmeester Sergio Leone zijn eerder sporadisch, de meest opvallende is de montagesequentie op het ritme van de muziek van Ennio Morricone.

Tarantino zet vooral zwaar in op de dialogen en doet zijn (favoriete) acteurs teksten cadeau waarmee ze hun talent kunnen tentoonspreiden. Waltz krijgt ruim tijd om zijn flair en welbespraaktheid in vier talen te etaleren (en doet daarbij regelmatig denken aan zijn memorabele vertolking van Hans Landa), maar eigenlijk is hij op zijn best als hij het sober mag houden. Ook Samuel L. Jackson mag zich volledig uitleven in een fijne bijrol (de niggers vliegen werkelijk in het rond), en DiCaprio doet wat je ondertussen van hem mag verwachten: een volledig overtuigend personage neerzetten in al zijn facetten. Jamie Foxx wordt af en toe overklast, maar houdt zich goed staande tussen dit geweld – deze acteur verdient eigenlijk vaker betere rollen.

Als Director Of Photography werd Robert Richardson ingeschakeld, Tarantino’s vaste DOP sinds Kill Bill 1, met visuele pareltjes als Hugo en Shutter Island (en in het verleden o. a. Casino en Platoon) op zijn cv. Dat er hier af en toe met plaatjes wordt getoverd mag dan ook niet verbazen. Wat opvalt zijn zaken als de kitscherige flashbacks, sporadisch bruusk inzoomen, kussende schaduwen,… Het mooist in beeld gebracht zijn echter eenvoudige zaken als een pint tappen of een koets tegen een zonovergoten achtergrond.

Waar Tarantino evenwel niet in is geslaagd, is zichzelf in toom houden – de speelduur van 2u45 verraadt al veel. Zowel intro als eindafwikkeling hadden eigenlijk korter gekund, en een scene eenvoudig houden of eens minderen met de dialogen is er niet bij. Datzelfde geldt eigenlijk voor de soundtrack. Hoewel de keuze 8 op 10 right on the money is, wordt er wel zeer veel gebruik gemaakt van aanzwellende muziek om een scene extra bombast mee te geven, en enkele hiphopnummers lijken niet echt op hun plaats. Ook betreft het over-the-top geweld worden we niet gespaard, en was dat rolletje voor zichzelf nu echt nodig?

Tarantino lijkt dus iets teveel verliefd op zijn eigen film, en we zouden zelfs durven stellen dat hij op termijn moet opletten geen karikatuur van zichzelf te worden. Gaat hij ons ooit nog écht verrassen? Maar goed, deze bedenkingen nemen niet weg dat we hier zitten kijken naar absoluut topentertainment. Django Unchained is het soort film waarvoor mensen naar de cinema komen, om vervolgens overdonderd en dieptevreden naar huis terug te keren.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de