Das Vaterspiel

Genre: Oorslogsfilm | Duur: 1u57 | Release: 1 Januari 2009 | Land: Duitsland, Oostenrijk | Regie: Michael Glawogger | Cast: Helmut Köpping, Christian Tramitz, Ulrich Tukur

Een nerd met een plan. Vat Das Vaterspiel vooral niet zo samen. Kramer, een jongeman met een gezonde interesse in het ontwerpen van videogames, ontwikkelt een spel waarin hij zijn vader kan vermoorden. Dit zou aanleiding kunnen geven tot heel veel Freudiaans gewauwel, maar de Oostenrijker Glawogger kiest bewust voor een ander pad. Hij maakt er een los gestructureerd en in het begin fragmentarisch mozaïekverhaal van.



Drie verhalen kruisen elkaar: de nerd die zijn spel ontwerpt en tegen zijn vader rebelleert, is bevriend met een Litouwse immigrante die haar grootvader, een oorlogsmidadiger, in haar kelder verbergt. Dan is er nog een man wiens vader slachtoffer was van voornoemde beul.



Het is hoe dan ook een interessante mix geworden. De vastberadenheid van Kramer om zich te ontwrichten van zijn vader uit zich in de gruwelijk game die hij ontwikkelt, maar eenmaal in Amerika aangekomen, blijkt hij gefascineerd en gevangen door de drang naar het oorlogsverleden. Ergo, de politieke omstandigheden waarin zijn eigen vader minister is kunnen worden.



De Litouwer (Tukur, je herkent hem wel uit Das Leben der Anderen en Within the Whirlwind) getuigt in steriel opgenomen sequenties over de gruwel van de Tweede Wereldoorlog. Die doen rillen en bewerkstelligen zo een actieve emotionele betrekking. Want zelfs al heb je het niet meegemaakt als (jonge) kijker, je wilt je de horror niet voorstellen.



Ook interessant is de mengvorm aan vertelritmes, tijdsvlakken en visuele stijlen die Glawogger die ons voorschotelt. De visuele spielerei houdt de blik fris: de integratie van de videogame in de film, af en toe de grove korrel bovenhalen en de appellering aan het oorlogsverleden via nieuwsbulletins op een tv met statische storing. Het zit in de details, maar het zit er allemaal in.



En dan vooral: het schokerende gesprek tussen Kramer en de oorlogsbeul. Dat zelfs na jaren onderduiken en het feit dat de geschiedenis de oude gruwelijk met zijn neus op de feiten heeft geduwd, hij van zijn gelijk overtuigd blijft, komt ronduit ontwrichtend over.



Vermom maar eens een ethisch oorlogsdrama, het vraagstuk rond geweld in film en jeugdrebellie van IT'er in een makkelijk verteerbaar kijkstuk. Two thumbs up met andere woorden!