Cinemania

Ah, wat hadden we er een zin in. Een Duitse docu over New Yorkse filmgekken met Stereo Total op de geluidsband, dat kon moeilijk foutgaan. Edoch. We kregen een freakshow met de erbarmelijke beeldkwaliteit van duistere digitale video.

Van de vijf filmgekken die de regisseurs opvoeren, leven er vier van een uitkering en ééntje van een erfenis. Het wordt in de film niet met zoveel woorden gezegd, maar bij minstens vier van de vijf zit een serieuze vijs los. Mannen met brillen en baarden van dergelijke omvang worden in de Kinepolisgroep vast geweigerd. Familie, vrienden of een sexleven bestaan niet voor de geportretteerde Yanks.

Wij K.U.Tters wisten het al, maar hier krijgt het een nieuwe dimensie: leven voor de film is een hele taak. Aan de hand van programmaboekjes en dienstregelingen van de metro wordt het dagschema met een film of vijf gevuld. Een constiperend dieet moet zorgen voor een minimum aan sanitair tijdverlies. Een rugzak voorziet in peanut butter sandwiches en thermisch ondergoed voor als de zaal wat koud zou aanvoelen. Na de laatste film worden de angstpillen geslikt en de eenzame sponde opgezocht.

"Before i realised cinema was my destiny, I was very into voyeurism." "With 'The Searchers' I even cried at the opening credits."

Voilà, voor de opvallendste quotes moet u het al niet meer doen. Ook niet voor de cinemahistoriek: je krijgt alleen enkele zwart-wit stills en een tiental seconden beeldmateriaal.'Je-buur-is-er-echt-nog-erger-aan-toe-dan-jij'- programma's bestaan er al genoeg op de televisie. Het meest herkenbare dat we één van de personages hoorden melden, was dat ze geen nood had aan een televisie. Al zeker niet in de cinema, zouden we zo denken.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de