Cinderella Man

De tandem Howard-Crowe, die de oscars aan elkaar reeg voor het makke A Beautiful Mind, zet zijn koers nu ongestoord voort met Cinderella Man, het relaas van de gloriedagen van bokser James J. Braddock, aka 'The Bulldog of Bergen'. Howard creeërt met enige pathos een volwaardige oscarmikker met aan het roer Crowe en op het zijplan Renée Zellweger als apatische huissloof. De swingende jazzclubs en de zompige boksarena?s dienen als decor, dat ook al voor onder andere Chicago en Million Dollar Baby zeer verdienstelijk bleek. Producer Brian Gazer (eveneens A Beautiful Mind) heeft overduidelijk op de oscars gemikt. Het zou ons echter niets verbazen mocht deze pathetische smeekbede uiteindelijk geen enkel gouden beeldje opleveren. De oscarpoging ligt er smakeloos dik op en ook The Acadamy raakt stilaan uitgekeken op kleffe from zero to hero verhaaltjes.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat Cinderella Man geen onaardige film geworden is. Dankzij cameraman Salvatore Totino (Any Given Sunday) weet Ron Howard zijn boksfilm iets episch en meeslepends mee te geven. Zijn boksheld is haast een messias is haast een messias, die het berooide volk na de beurskrach van 1929 nieuwe moed geeft. Braddock moet bedelen voor een bijbaantje in de haven om thuis vier monden te voeden. Zijn carrière zit even in het slop door blessures, maar dankzij de steun van promotor Jou Gold (Paul Giamatti) weet hij zich terug aan de top van de bokwereld te slaan en rijgt hij de zeges opnieuw aan elkaar.

Het scenario is natuurlijk even voorspelbaar als de doorsnee Disney sportfilm, maar Howard wacht lang met de climax. Gestaag groeit de prent naar een spannende afloop maar nergens verliest regisseur Howard zijn grip op het verhaal. De emoties durven hem daarentegen wel eens te ontglippen. Toch is Crowe perfect beheerst als de berooide bokser Braddock (door het in elkaar timmeren van paparazzi en Hollywoodjournalisten is hij vast een heel pak ervaring rijker) en Paul Giamatti verdient het nu eindelijk de kritische faam te verwerven die hij eigenlijk al verdiende voor Alexander Payne?s Sideways.

Enkel Renée Zellweger loopt als tweede viool vervelend in de weg. Ten tijde van Chicago en Cold Mountain schreven we nog dat ze talentloos was, de charmes had van een ouwe krant en de subtiliteit van een achtjarig wicht in een Studio 100-musical. Ervaring is ze blijkbaar nog steeds niet rijker, want haar zoutloos personage staat in schril contrast met de geraffineerde Braddock.

Mocht Cinderella Man nu een half uur minder lang duren en ontdaan worden van alle kleffe romantiek zou dit een heus zwaargewicht kunnen zijn. Een aardige film dus, maar mocht Clint Eastwoods Million Dollar Baby ooit in een vechtkamp tegenover deze Cinderella man komen te staan, dan weten wij op wie we ons geld moeten inzetten.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de