Charlie Wilson's War

Genre: Politieke Satire | Duur: 1u37 | Release: 16 Januari 2008 | Land: VS | Regie: Mike Nichols | Cast: Tom Hanks, Philip Seymour Hoffman, Julia Roberts, Amy Adams, Ned Beatty, Denis O'Hare, Emily Blunt

Heeft Hollywood zijn beste kruit verschoten in zijn biopicwoede van de laatste jaren en moeten de filmbonzen nu al teruggrijpen naar levensverhalen van obscure tweederangspolitici? Vrees vooral niet, want wat de inmiddels 76-jarige Mike Nichols met Charlie Wilson's War beoogt én bereikt, is een boeiende en geestige inkijk bieden in de vaak hallucinante Amerikaanse overheidsbureaucratie via een markante maar toch vrij onbekende politiekhistorische gebeurtenis uit de Koude Oorlog. Een rake en niet mis te verstane sneer naar de actuele Midden Oosten-oorlogspolitiek krijgen we er als toetje bovenop.

De Charlie Wilson uit de titel was in de jaren tachtig een Democratisch congreslid uit Texas die zijn hoge status allerminst onder stoelen of banken moffelde. Volgens de film beperkte zijn liederlijke levensstijl zich niet tot decadente feestjes en bijhorend drankgebruik maar ?Charming Charlie? trok die onzedelijke lijn ook door tot in zijn kabinet waar enkel bloedmooie vrouwen met een gezegende cupmaat de dienst uitmaakten. Tot zover de kwalijke portrettering van de senator want Charlie Wilson moet ook een man geweest zijn met oprechte ? misschien ietwat simplistische ? principes die ondermeer de sluitende politieke logica ?de vijand van mijn vijand is mijn vriend? koesterde. Onder invloed van de ultraconservatieve en anticommunistische society dame Joanne Herring en de complexloze, ongemanierde CIA-agent Gust Avrokotos trekt hij zich het hulpeloze lot van de Afghaanse Moedjahedien aan. Als vooraanstaand lid van een overheidscommissie, bevoegd voor het toekennen van oorlogsbudgetten, weet senator Wilson al lobbyend het budget voor de wapenaanschaf van de Afghaanse strijders op te trekken van 5 miljoen naar zomaar eventjes enkele miljarden dollars. Dankzij die doorgedreven wapensteun werd het Sovjetrussische leger een belangrijke slag toegediend die het einde van Koude Oorlog inluidde. De toekomst zou echter uitwijzen dat datzelfde wapentuig de Verenigde Staten later iets minder goed gezind zou zijn.

Dit gegeven zou in minder goede handen kunnen uitdraaien op een droge historische reconstructie of een prekerige morele zedenles maar het duo Aaron Sorkin & Mike Nichols besliste daar anders over. De West Wing-scenarist en de regisseur van ondermeer The Graduate, de al even geslaagde politieke komedie Primary Colors en het relatiedrama Closer grepen de waargebeurde lotgevallen van Charlie Wilson aan om een universele en tijdloze politieke satire te creëren, inclusief een hoogst actuele en relevante verwijzing naar de nare gevolgen van een weinig doordachte Amerikaanse buitenlandpolitiek. Zoals het een goede politieke satire betaamt bezit de film genoeg ballen, snedigheid en een ferme scheut bijtend sarcasme en heb je tegelijkertijd het gevoel dat je naar een rake afbeelding van de werkelijkheid kijkt. De vriendjespolitiek en het diplomatiek gepoker komen in ieder geval vertrouwd over.

Charlie Wilson mag dan misschien een beetje op het ridicule af geschetst worden als een onvoorwaardelijke vrouwenzot, maar zijn ongeveinsde ontsteltenis en goedgelovigheid maken van hem een genuanceerd personage. Het helpt natuurlijk als je belichaamd wordt door de immer innemende en oerdegelijke Tom Hanks. Ook op de andere hoofdrolspelers valt weinig aan te merken. Julia Roberts is perfect gecast als listige lobbyiste met een ego dat dat van Gène Bervoets overstijgt. De hoofdvogel wordt echter eens te meer afgeschoten door Philip Seymour Hoffman die nu toch echt op zijn grafzerk het opschrift ?Beste bijrolacteur van zijn generatie? verdient. Noem ons eens een andere acteur die zo heerlijk een uiterst schrandere, maar compleet smakeloze en humeurige CIA-agent kan vertolken die zonder te verpinken het kantoorraam van zijn grote baas inslaat en de ene cynische oneliner na de andere rondstrooit.

De filmgeschiedenis leert dat de beste en meest kritische politieke films als Charlie Wilson?s War worden gemaakt in politiek en maatschappelijk woelige tijden. Een mens zou al beginnen wensen dat ?Dubya? en zijn haviksvrienden nog een paar termijnen langer op post blijven.