Charlie Bartlett

Rijkeluiszoontje Charlie Bartlett betreedt de wereld met open vizier. Hij is altijd vriendelijk, stelt zich beleefd voor, is intelligent en neemt initiatieven. Die worden - gezien de illegale aard van zijn activiteiten - niet altijd geapprecieerd op de talloze privéscholen waar Charlie school gelopen heeft, zodat nu enkel nog de publieke school overblijft. Met zijn jasje en dasje valt Charlie daar aanvankelijk flink uit de toon, maar al snel speelt hij zijn talenten uit: eerst verhandelt hij de massa medicijnen die de familiepsychiater hem voorschrijft, maar meteen koppelt hij daar ook een luisterend oor aan. Binnen de kortste keren is Charlie alom geliefd. Maar uiteraard is ook zijn leven niet perfect. Bovendien komen er met al die populariteit ook verantwoordelijkheden.

In deze intelligente tienerfilm wordt eigenlijk op veilig gespeeld: de personages zijn niet té apart of geschift, de brave humor en het streepje drama worden in een herkenbaar bitterzoete stemming gewikkeld en in zijn geheel is dit een wat melige, vrij voorspelbare en iets te vrijblijvende highschoolfilm die je vooral laat beseffen hoe geniaal Rushmore en Election wel zijn, twee films waaraan Charlie Bartlett onvermijdelijk doet denken.

Maar anderzijds... Charlie Bartlett wérkt wel. We gaan niet te lyrisch doen over de essentie van de film, die nogal boodschapperig klinkt - iets rond luisteren naar elkaar maar je ook niet laten vertellen door anderen hoe je je leven moet leiden -, maar ergens zitten best een aantal mooie, zelfs aandoenlijke momenten in deze oprechte film. Bovendien is deze tienerprent, met Eels op de soundtrack en een aantal aparte personages, nog steeds verfrissend in vergelijking met veel lauwe highschoolkomedies. Daarnaast zijn er de formidabele vertolkingen: Robert Downey Jr. mag verrassend sober uit de hoek komen als schooldirecteur zonder autoriteit en zoals gewoonlijk stelt hij niet teleur. Hope Davis is uitermate grappig als de lieve maar ongeschikte moeder van Charlie en Kat Dennings (zie haar ook aan het werk in het aardige Nick and Norah's Infinite Playlist) even lieflijk als nuchter. Maar het is Charlie zelf die deze film van pit voorziet, gespeeld door de formidabele Anton Yelchin. Geboren in Rusland, acteert als sinds zijn twaalfde (Hearts in Atlantis, House of D, Alpha Dog) en weet intussen hoe zijn présence ten volle uit te spelen. Aan de projecten te zien waarmee hij Charlie Bartlett opvolgde (Terminator: Salvation, Star Trek) weet ook Hollywood dat.

Uiteindelijk is deze film iets te braaf en te onopvallend om meer te zijn dan een aardigheidje, maar de energie en aanstekelijkheid van deze film zijn toch onmiskenbaar. Voor even zal deze film u bijblijven.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de