Catch Me If You Can

Steven Spielberg verlaat na twee zwaarwichtige projecten even de duistere sci-fi-paden om met een heel andere film op de proppen te komen. Catch Me If You Can, is na A.I., Minority Report een verrassend contrast: een lichtvoetige, sprankelende film die als een ode aan de misleiding mag beschouwd worden.

Het amusante scenario van deze crowdpleaser is gebaseerd op het leven van Frank Abagnale , Jr., de jongste persoon die ooit op de FBI-lijst van meest gezochte misdadigers voorkwam. Abagnale blufte zich immers door het leven als piloot, advocaat en dokter, zonder ook maar één diploma of kennis van zaken. Veel ernstiger nam men echter het feit dat Abagnale door de jaren heen tientallen banken oplichtte door het vervalsen van cheques. Vier jaar lang maakte deFBI jacht op hem.

De avonturen van deze sjoemelaar bieden inderdaad genoeg stof om er een spitsvondige en amusante film van te maken. De jaren '60, het tijdperk waarin Abagnale succes boekte met zijn oplichterij, kenmerken zich grotendeels door een blind vertrouwen in de toekomst en het geloof dat binnen afzienbare tijd elke Amerikaan een welstellende burger zou zijn. Geen wonder dat haast iedereen probleemloos kon te kakken gezet worden.

Met het scenario zit het dus snor. Spielberg kan aan de slag met een vernuftig en redelijk geloofwaardig vertelsel, dat een perfecte combinatie van dramatiek en humor biedt. Onder Abagnale's charme zat immers een te snel volwassen geworden tiener die gebukt gaat onder de breuk tussen zijn ouders. Spielberg kan weliswaar het sentiment niet vermijden (wat had u verwacht?), maar de schade blijft beperkt. We vinden eveneens vertrouwde thema's uit zijn oeuvre terug in Catch Me If You Can, zoals gezinsgeluk, vader-en-zoonrelaties, en gekwetste heldhaftigheid. Spielberg is ook nog altijd een visionair erg sterke cineast. Catch Me If You Can opent met een wervelende begingeneriek, en blijft meer dan twee uur lang eervol verwijzen naar de typische jaren '60-Hollywood-films.

Dat doet hij met evenveel zwier en flair als pakweg Ocean's Eleven, maar onder deze kleurrijke verpakking zit wél een echt verhaal. Gevuld met talloze visuele trucjes en sublieme beeldvoeringen, is Catch Me If You Can het zoveelste bewijs van Spielberg's grootmeesterschap en veelzijdigheid. Dat vaste componist John Williams na enkele jaren coma (zijn scores voor Spielberg's vorige films waren dodelijk banaal) eindelijk weer op één lijn komt te zitten met de regisseur, is eveneens een grote meevaller. Het levendig deuntje dat de film illustreert, is een voltreffer.

In Leonardo DiCaprio vond Spielberg bovendien een perfecte partner-in-crime. De gladde Hollywood-ster bewees in het verleden al aardig te kunnen acteren, maar hier gaat hij pas echt voluit. Zonder enige moeite geloofwaardig als zowel zestien- als twintigjarige (de man is in werkelijkheid bijna dertig!), weet hij het publiek moeiteloos om zijn vinger te winden. Niet alleen liggen zijn jeugdige uiterlijk en zijn natuurlijke charme aan de basis hiervan, de posterboy is over de hele lijn sensationeel en overtuigend als de gewiekste, maar goedhartige Abagnale. Een eventuele Oscarnominatie zou verdiend zijn.

Daartegenover plaatst Spielberg ouwe getrouwe Tom Hanks, als Carl Hanratty, de FBI-agent die vier jaar van zijn leven spendeerde aan het opsporen van de bedrieger. Zijn ietwat kleurloze, en uit vorige vertolkingen gerecycleerde personage verdwijnt in het niets als de grote Christopher Walken in beeld verschijnt. Als Abagnale, Sr., een man die zijn leven ziet uit elkaar vallen maar toch zijn waardigheid tracht te bewaren, levert deze monumentale acteur een zoveelste topprestatie. De ongewone, maar schitterende casting wordt vervolledigd door Franse ster Nathalie Baye, de frisse nieuwkomer Amy Adams en nog een andere vergeten klasseacteur, Martin Sheen.

Spielberg's nieuwste is dus een schot in de roos. Heel wat minder persoonlijk dan zijn vorige projecten, maar onmiskenbaar topentertainment zoals alleen Hollywood dat kan. Een zuivere popcornfilm, fleurig, licht en energiek, die zichzelf ondanks de te nadrukkelijke dramatische elementen, niet al te ernstig neemt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de