Broken Flowers

Sinds zijn vertolking in Sofia Coppola's Lost In Translation heeft Bill Murray heel wat aan présence gewonnen. Hij is inmiddels in een fase gekomen waarin hij maar wat pathetisch voor zich uit hoeft te staren om een "Wat kan die man acteren!"-reactie uit te lokken. Zijn melancholische verschijning is opnieuw troef in Broken Flowers, Jim Jarmursch's odyssee doorheen de hautaine voorstad.

Murray is Don Johnston, ooit een notoir rokkenjager en gerenommeerd computerinstallateur, nu een eenzaat die zijn dagen in zijn dure sofa slijt. Net nadat zijn laatste liefje hem heeft verlaten, krijgt hij een mysterieuze enveloppe. Volgens de anonieme brief zou Don 19 jaar geleden een zoon hebben verwekt. Hij heeft het raden naar bij wie en daarom stippelt zijn Ethiopische buurman voor hem een route uit. Er volgt een speurtocht langs oude veroveringen om de moeder van zijn volwassen zoon te vinden. Hoe verder Don teruggaat in de tijd, hoe pijnlijker de confrontaties worden.

Broken Flowers mag dan wel Jarmusch's meest toegankelijke film tot op heden zijn, toch is zijn minimalistische aanpak van weleer nog steeds aanwezig. Pijnlijke stiltes zeggen oneindig veel meer dan dialogen, apathisch in de leegte staren is veel efficiënter dan eindeloze gesprekken. Jarmusch smijt met archetypes: de oude bok, de lolita, de trailer trash girl. Juist door die verschillende confrontaties is dit niet enkel een spiegel geworden voor de ouder wordende Don, maar ook van het hedendaagse Amerika. Het sarcasme en de pijnlijke satire van American Beauty en About Schmidt zijn dan ook nooit ver weg. Net als Warren R. Schmidt is Don Johnston ook een man die een tocht onderneemt om een bilan op te maken van zijn leven totdusver en van wat nog komen moet. De ontmoetingen met zijn ex-vriendinnetjes zijn vaak hoogst charmant en dankzij een sardonische zwier bijwijlen zelfs hilarisch.

Natuurlijk heeft niemand het minimalisme beter onder de knie dan de koning der melancholie Bill Murray. Het is even zielig als vertederend om de vereenzaamde womanizer te zien met een tuiltje bloemen in de hand. Met zijn mondhoeken licht naar beneden gekruld is Murray een toonbeeldvan minimalistic acting. Sharon Stone is hoogst vermakelijk als de bakvis op leeftijd en Jessica Lange is zichtbaar op dreef als de vrouwelijke evenknie van Dr. Doolittle. Het vrouwenensemble (waaronder voorts Frances Six Feet Under Conroy en een onherkenbare Tilda Swinton) krijgt kleine rollen toebedeeld, maar heeft net genoeg schermtijd om acteertalent te etaleren.

De melancholie van de vereenzaamde womanizer

Broken Flowers hoort thuis bij de films die lak hebben aan verheldering. Niet alle puzzelstukken moeten mooi op hun plaats vallen. Soms is een open einde een leuke scenaristengimmick, hier blijft de kijker eerder een beetje op zijn honger zitten en is het eerder een lauwe finale na een knappe opbouw. Maar laat u dat er niet van weerhouden dit te gaan zien: Murray op hoogste versnelling, een handvol getalenteerde actrices, een vermakelijke soundtrack, Jarmusch op zijn best en de Grand Prix Du Jury op het laatste festival van Cannes: redenen te over om Broken Flowers te gaan plukken.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de