Auf der anderen Seite

Halsstarrig keek men uit naar ?de nieuwe? van Akin. De man maakte enkele jaren geleden het emotioneel en visueel intense Gegen die Wand en besloot het roer om te gooien en te gaan voor een andersoortige film. Eentje die lichter is, zowel qua beeldtaal als fotografie. De thematiek daarentegen is steviger.

In Auf der anderen Seite volgen we mozaïekfilmgewijs een rits personages die op haast goddelijke wijze met elkaar verbonden worden door het lot, het toeval en vooral heel wat bizarre levenskeuzes. De details van alle onderlinge verhalen mag u van ons gerust zelf eens gaan ontdekken, maar dat zou hier te veel ruimte in beslag nemen. Wat daarentegen wel van belang is, is de eindeloze rij maatschappelijke thema?s die Akin wil aankaarten met zijn film. Met onderwerpen als terrorisme, vervreemding, (lesbische) liefde, ouder-kind-verhoudingen, migratie, maatschappelijke integratie en moslimconservatisme kan je al wel raden dat het niet bepaald licht voer is.

Toch wordt alles met een haast storende vanzelfsprekendheid en lichtheid benaderd. Het schipperen tussen de verhaallijnen en locaties ? van Bremen naar Istanbul en terug naar Hamburg ? wil vloeiend en vlot overkomen, maar het Lycnhiaans spel met tijdsvlakken staat een lineaire lezing van het verhaal danig in de weg. Daarbij kan je je ook de vraag stellen of het blinde vertrouwen op het toeval (Crash iemand?) niet contraproductief is: zo werken enkele spelingen van het lot wel zeer storend: hoe klein de spreekwoordelijke wereld ook moge zijn, het is hoogst bedenkelijk hoe de zes hoofdpersonages met elkaar verbonden worden.

Daarbij gerekend dat de titels van de afzonderlijke hoofdstukken het verhaal al verklappen en de ontplooiing van de verhaallijnen hoogst onorigineel is, werkt de film vooral log en ondoordacht. In Gegen die Wand was er ook sprake van een zekere voorspelbaarheid, maar die was op een geen enkel moment zo flagrant dat je op je horloge wou kijken.

Andere tegenvaller is de toch wat beperkte acteerprestaties. Bij momenten kijken de acteurs gewild gesofisticeerd in de lens, maar maken ze hun rol niet waar. Met name Shygulla is een zware tegenvaller, maar ook Davrak kan er wat van. De gewilde overacting van Köse wekt dan weer desinteresse op, waarbij komt dat haar spel gevaarlijk in de buurt komt van melodramatische goedkoop.

Auf der anderen Seite klonk op papier enorm veelbelovend en dat was ie ook. Alleen jammer dat Akin ervoor koos om een andere stijl te willen gebruiken. Slechts weinig regisseurs kunnen een waardige opvolger maken en Akin behoort duidelijk niet tot die soort.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de