Annabelle: Creation

Genre: Horror | Duur: 1u49 | 2017 | Release: 9 Augustus 2017 | Land: VS | Regie: David F. Sandberg | Cast: Anthony LaPaglia, Miranda Otto, Lulu Wilson, Stephanie Sigman, Talitha Bateman

Gelukkig treffen we in het makkelijk uit te putten horrorgenre nu en dan  films aan die wat sleutelen aan de conventies, zoals Get Out, It Comes at Night, The Babadook of dichter bij huis: Grave. Toch blijven ook de middelmatige producties scoren. Zo heeft Annabelle: Creation niets bijzonders te bieden maar profiteert-ie wel volop van het succes van de reeks waar de film op aansluit,

Als vervolg op Annabelle (2014), een spin-off van de Conjuringreeks, waarin voor het eerst de betreffende griezelige pop te zien was, gaat Annabelle: Creation op zoek naar een verklaring voor de minder vriendelijke bedoelingen van dit lugubere speelgoed. Die blijkt nogal evident – ‘een demon heeft bezit genomen van de pop’ – waardoor deze al bij al behoorlijke prent ons weinig nieuws te vertellen heeft.

Regisseur Sandberg (Lights Out) weet wat aan te vangen met de locatie: het oude en afgelegen huis dat door een bedroefd echtpaar wordt opengesteld voor enkele weeskinderen, telt lege kamers en bijhorende deuren in overvloed, kraakt aan alle kanten, laat niet veel licht binnen en heeft een leegstaande waterput in de tuin. De camera en belichting kunnen dan ook doeltreffend ingezet worden, met een aantal bijzonder creepy momenten en heerlijke boe-effecten als resultaat. De spuuglelijke pop blijft ook een sterk visueel bangmakertje, al verandert Annabelle eigenlijk iets te veel van gedaante en is haar identiteit te vaag om echt effectief te zijn als manifestatie van het kwaad.

Bovendien kent het scenario een oppervlakkige uitwerking. Het basisgegeven – na de dood van hun dochter, blijkt de pop Annabelle zo’n beetje een surrogaatkind van het koppel geweest te zijn – is enkel aanleiding voor een reeks weinig samenhangende enge gebeurtenissen, die de complexloze personages blijkbaar nogal makkelijk aanvaarden en waarop er geen collectieve reacties komen. In The Conjuring 2 bleek de karakterontwikkeling nochtans uitzonderlijk goed en geloofwaardig.

Op een primair niveau doet Annabelle: Creation dus precies wat verwacht wordt. We kijken enkele keren in spanning toe, verlustigen ons aan de angst van de sterk acterende kinderen en laten  ons langzaam besluipen door de intense gruwel die de pop in petto heeft. Maar je moet al een zwak zieltje zijn om nadien niet gewoon fluitend huiswaarts te keren, want meer dan degelijk geënsceneerde bangmakerij is dit ook niet.