The Conjuring

Soms lijkt het wel of we de kunst van het maken van een goede horrorfilm verleerd zijn. Maar al te vaak wordt er nodeloos beroep gedaan op een overdaad aan goedkope schrikeffecten of bloedvergieten. Toch is het genre meer dan ooit levend, te merken aan aantal zombies, vampieren, seriemoordenaars en spoken waarmee we overspoeld worden.

Regisseur James Wan, vooral bekend van Saw en Insidious, lijkt nu een greep te doen naar de kroon met The Conjuring, omschreven als de meest huiveringwekkende film sinds jaren. De film baseert zich op zogezegd waargebeurde feiten die zich afspeelden in Harrisville in de jaren zeventig. Hier werd een koppel met vijf dochters geplaagd door bovennatuurlijke verschijnselen nadat ze introkken in een boerderijhuis. Ze riepen de hulp in van Ed en Lorraine Warren, twee demonologen die destijds razend populair waren en later ook een rol zouden spelen in het ‘Amityville Horror’-dossier.

Met Wan’s nieuwe film begeven we ons dus op bekend terrein. Misschien wel te bekend terrein. Vogels die zich te pletter storten tegen de gevel, het jongste lid van de familie dat communiceert met een geest, een plots beeld van een televisiescherm met ruis, geesten die zich manifesteren in spiegels en ramen, … Hebben we dit allemaal al niet eerder gezien? Voor de paranormale bedreigingen, die in het echt tien jaar duurden, hebben de scenaristen duidelijk goed naar hun voorgangers gekeken. En zo ontsnapt ook deze film niet aan het overmatig gebruik van zogenaamde cheap scares.

Hebben we dit allemaal al niet eerder gezien?

Enkele scènes, zoals die met het ‘Hide & Clap’-spel zijn wel doeltreffend, maar de meeste schrikmomenten zie je van mijlenver aankomen, waardoor ze alleen tienermeisjes al gillend uit hun stoel zullen doen springen. De grootste oorzaken hiervan zijn dat Wan onvoldoende speelt met onze verwachtingen en deze momenten te vaak worden aangekondigd door het opzwellen van de muziek. Gelukkig kan Wan zijn film redden dankzij een degelijke sfeerschepping en een bijzonder inventief cameragebruik. Hierbij laat hij de camera niet enkel langzaam en doelgericht door het huis zweven, maar tovert hij ook enkele bijzondere camerastandpunten op het scherm. Visueel maakt de film dus wat goed wat het narratief tekort komt.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de