Amer

"Een ode aan de giallo", lazen we meer dan eens over Amer. Wij zijn geen experts in giallo, meer nog, we moesten de term opzoeken op het web. Een giallofilm maakt deel uit van het horrorgenre dat in de jaren 1970 in Italië opgang maakte. Een van de drijvende krachten was Dario Argento. We mochten de term dan wel niet kennen, Argento kennen wij wel van de fantastische films Opera, Profondo Rosso en Suspiria.

Het zijn gekunstelde en slecht geacteerde, maar visueel overweldigende, sfeervolle en poëtische films. We begonnen de link tussen Amer en Argento te begrijpen. Amer is opgesplitst in drie delen, met centraal een en dezelfde vrouw, op verschillende momenten in haar leven. Het meisje woont in een groot, donker huis, waarin kinderlijke angsten belichaamd worden en beenderen van dode mensen kraken.

Het deel waarin ze puber is ("not a girl, not yet a woman" zong Britney) is er een over een uitbrekende seksualiteit, waarin verlangen achtervolging kan zijn en lust angst. Het is een momentopname waarin ze aan zee loopt met haar moeder - la mère, la mer, amer. Het derde verhaal gaat over de vrouw, terugkerend naar het begin, verlaten en belaagd. De giallo is niet het soort film dat het moet hebben van het klassieke verhaal. Er zijn lijnen, maar geen rechte, eerder krassen. Het meest opvallende stijlkenmerk van Amer is de montage. De beelden wisselen elkaar als flitsen af en ver en dicht worden na elkaar geplaatst, waardoor de film het referentiekader van de realiteit verlaat, maar toch enkele krassen nalaat.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de