A Haunting in Venice

Gezien de fletse voorgangers deed weinig vermoeden dat Kenneth Branagh ons echt zou kunnen boeien met zijn derde Poirotfilm. Hoewel iets opwindender dan de dodelijk saaie bootreis in Death on the Nile, is ook A Haunting in Venice niet memorabel.

Aan het begin van deze verfilming van een minder bekend verhaal van Agatha Christie, brengt Branagh Venetië grandioos in beeld. Qua sfeerschepping blijkt het al snel snor te zitten voor dit relaas waarin de beroemde detective een medium tracht te ontmaskeren. A Haunting in Venice vangt dan ook aan als een ietwat creepy horrorprent.

Maar dan wordt er gemoord, blijken de verdachten handig gedwongen bij elkaar te moeten blijven en begint Poirot aan een vermoeiende en nergens opwindende blootlegging van leugens en geheimen. De hysterie sluipt binnen, er vallen meer doden en wat er eigenlijk allemaal achter zit, blijkt ons dan toch maar weinig te kunnen schelen.

Wat aanvangt als een creepy thriller, wordt al snel weer een vermoeiend mysterie

De vergezochte camerastandpunten en de bombastische geluidseffecten - kan iemand die papegaai het zwijgen opleggen? - creëren een onrust die de kijker eerder irriteert dan oncomfortabel maakt. Zelfs kersvers oscarwinnares Michelle Yeoh weet de cast van weinig allure te voorzien. Waar is de sterrenparade uit Murder on the Oriënt Express gebleven?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de