Death on the Nile

We zaten er niet echt op te wachten maar na het nogal pompeuze Murder on the Oriënt Express, koos Kenneth Branagh er opnieuw voor een Poirotavontuur te verfilmen. Death on the Nile was al klaar in 2020 maar zag de release echter in het water vallen door de coronapandemie, waarna twee van de acteurs uit de grote cast in opspraak kwamen en men de prent niet eens meer durfde promoten. Nochtans lijkt het ons onwaarschijnlijk dat iemand die dit soort films genegen is, zich iets ontzegt omdat Armie Hammer creepy berichtjes stuurt of Letitia Wright fanatiek onzin uitkraamt over coronavaccins of klimaatverandering. We kunnen je echter wel een andere reden geven om Death on the Nile links te laten liggen: het is gewoonweg geen goeie film.

Branagh mag zich al in zijn nopjes voelen, zijn interpretatie van Poirot slaat om te beginnen al nergens op. De snor oogt te fake, het accent is ridicuul, zijn verschijning te glamoureus. Voor deze film riskeert de Britse acteur en filmmaker zich dan ook nog eens om de Belgische speurder een voorgeschiedenis te geven die niet voorkomt in de boeken van Agatha Christie. Maar elk Branaghproduct moet dan ook steeds in de eerste plaats Branagh zelf laten schitteren.

Net als in de vorige prent, hanteert de filmmaker - nochtans net genomineerd voor een Oscar, voor het semibiografische Belfast! - een opzichtige blitse stijl, alsof hij vreest dat dit soort verhalen in onze tijd wat belegen overkomt. Het scenario kreeg echter amper aandacht. Er wordt een rits vlakke personages opgevoerd die op geen enkel moment echt karakter krijgen, de plot is warrig en slaapverwekkend, de ensceneringen komen theatraal en oubollig over. Het ergst van al is dat het je compleet koud laat wie van de steriele figuren aan boord van het luxevaartuig nu eigenlijk een moordenaar is en de afloop bovendien geenszins verrast.

Een saai, karakterloos en veel te opzichtig moordmysterie dat niemand wat kan schelen

Death on the Nile levert doods, nietszeggend spektakel en verspilt daarvoor het talent van zijn cast. Annette Bening kiest haar projecten gewoonlijk zeer overwogen, maar had hier echt moeten voor bedanken. Ironisch genoeg zijn het eigenlijk Armie Hammer en Letitia Wright die nog het meest overtuigen. Finaal zal deze miskleun dus vooral bijblijven om de kramp waarin de makers schoten om de film aan de man te brengen zonder ook maar even af te wegen of het eigenlijk wel iemand kan schelen dat enkele acteurs hun morele boekje te buiten gingen.

Liefhebbers van het genre kunnen hun hartje ophalen bij de superieure versie uit 1978 dat met zijn grandioze cast voor heerlijk vertier zorgt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de