The Hand of God

Als Paolo Sorrentino al eens kritiek te slikken krijgt, dan gaat het vaak over de overheersende stijl die het gebrek aan inhoud zou moeten maskeren. La Grande Bellezza als een veredelde reclamespot afdoen bijvoorbeeld, kunnen we echter niet begrijpen. Met The Hand of God snoert de filmmaker iedereen de mond. Deze wonderbaarlijke mooie nostalgische prent ontrolt zich als een glorieuze vertelling waarmee Sorrentino zichzelf overtreft.

The Hand of God brengt ons naar het Napels van 1986. Na een bevreemdende, magisch-realistische intro maken we kennis met de 17-jarige Fabietto. Hij gidst ons doorheen een aantal smeulende familietaferelen die de kijker al snel in vervoering brengen. De personages, kleurrijke maar levensechte figuren, nemen ons erg snel voor zich in en hun smakelijke interacties zorgen meer dan eens voor een brede grijns.

Sorrentino zet zijn jeugdjaren betoverend in beeld, maar hij gaat niet voor opgesmukte herinneringen. De familiale perikelen komen authentiek over en de vele grappige karakters krijgen al snel dimensie. Het zijn mensen met kwaliteiten én gebreken. Toch worden de ouders van Fabietto met veel waardering in beeld gebracht. De moeder - een onverbiddelijke grappenmaakster - wordt met innemende overtuiging neergezet door Teresa Saponangelo, terwijl Sorrentino-getrouwe Tony Servillo van de vader een sluwe charmeur maakt. Wat een koppel, wat een ouderpaar! Net als in Roma van Alfonso Cuarón wordt de kijker een gepriviligeerde getuige van familiale intimiteit vol liefdevolle details.

Na een uur volop genieten van de Napoliltaanse dynamiek - de stad wacht in spanning af of Diego Maradona een voetbalcontract zal tekenen - laat een tragedie de film een andere weg in slaan. Na de appetijtelijke mozaïek van amusante taferelen, wordt de focus ten volle op de jonge protagonist gericht, die aftast wat hij wil in het leven. Hoewel we nog veel meer van de bruisende clan hadden willen zien - geef dit bonte volkje een serie! - zijn we Fabietto intussen gaan koesteren en leven we ten volle mee met deze zoekende ziel. Sorrentino schetst prachtig hoe hij destijds naar cinema keek en hoe Fabietto zich afvraagt of er een toekomst voor hem is in dit vak, al heeft hij nog maar vier films gezien. De geest van Fellini komt nu en dan piepen in deze reflecties.

Sorrentino kijkt op glorieuze hartverscheurende wijze terug op zijn jeugd

Deze hartverscheurende terugblik zindert van emotionele kracht. Sorrentino maakt op grandioze wijze voelbaar hoe hij zijn afkomst, zijn thuishaven en zijn dierbaren ervaren heeft. Hij vat de geborgenheid maar ook de levenspijn, zonder grote dramatiek. Met zijn vertrouwde visuele brille, maar toch met enige terughoudendheid. De beelden zijn gracieus, de locaties zomers, de muziek koesterend. Maar het visuele komt nog meer dan voorheen ten dienste te staan van de zeer persoonlijke vertelling. Een meesterwerkje.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de