Ash is Purest White

De immer kritische Chinees Jia Zhangke houdt vol in het maken van films die zijn land langs twee kanten bekijken. Net als o.a. Still Life, A Touch of Sin en Mountains May Depart is Ash is Purest White een realistisch verhaal van ruwheid en mededogen in één.

Dit ietwat triestige relaas vangt aan in een gemoedelijk gangstermilieu. De franke Qiao - gespeeld door Zhangke's echtgenote Tao Zhao - neemt het op een noodlottige dag op voor de gangster Bin, haar geliefde. Vijf jaar later moet ze rechtkrabbelen maar blijkt ze op niemand te kunnen rekenen. Zhangke portretteert China als een wurgende staat, die zijn burgers haast de misdaad injaagt om deel te kunnen nemen aan het grote kapitalistische spel.

Het relaas van een vrouw die een hoge prijs betaalt voor romantische overgave, laat de cineast parallel lopen met een naturalistisch gefilmde beschouwing van een veranderd land, dat zich afkeert van tradities om materialisme te omarmen. Door het opvoeren van tragische antihelden met twijfelachtige motieven, krijgt Ash is Purest White een andere dynamiek dan zijn door de kleine man bevolkte eerdere werk. Niettemin weet het lot van Bin en Qiao ons te raken.

Ruwheid en mededogen vinden elkaar in een metaforisch relaas

De digitale fotografie weigert het kil aandoende China schilderachtig in beeld te nemen. Net als zijn maatschappij, ontbeert de prent visuele warmte. De zeer sprekende blik van hoofdactrice Qiao is gelukkig enigszins vurig maar het blijkt een hele strijd die niet te laten uitdoven.

De energiek gefilmde eerste helft, met oprispingen van bot geweld, gaat over in een veel meditatievere, zelfs ietwat trage tweede helft. 136 minuten blijken dan best veel voor een vrij compacte plot.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de