A Rainy Day in New York

Woody Allen heeft altijd al de grootste namen weten te strikken voor zijn films. Vaak kreeg hij acteurs voor de camera net voor ze hun grote doorbraak kenden. Leonardo DiCaprio (Celebrity), Natalie Portman (Everyone Says I Love You), Tobey Maguire (Deconstructing Harry), Steve Carell (Melinda and Melinda), Tom Hiddleston (Midnight in Paris), ... waren allemaal in bijrollen te zien voor ze blockbusters aanvoerden. Allen kreeg ook Timothée Chalamet op het juiste moment te pakken: de jonge acteur had net Call Me by Your Name ingeblikt en werd in één klap the talk of the town. Bij de oorspronkelijke geplande release van A Rainy Day in New York, zou zijn naam en faam zeker kunnen bijdragen hebben aan het succes van deze romantische komedie.

Maar zoals welbekend is het allemaal anders gelopen. Allen's vermeende misbruik van zijn stiefdochter werd plots een hot issue en Hollywood keerde de legendarische filmmaker massaal de rug toe. Ook Chalamet verklaarde publiekelijk spijt te hebben dat hij met de zogenaamde. viespeuk had gewerkt en stond zijn verloning af. De film kwam in de diepvriezer terecht. De Amerikanen kregen deze lichtvoetige prent nog altijd niet te zien, maar in Europa werd het publiek nuchter genoeg geacht om de praatkomedie een kans te geven.

A Rainy Day is nergens verrassend of vernieuwend, zoals het grootste deel van Allen's oeuvre van de laatste twintig jaar dat eigenlijk niet is. Het is een luchtige, ouderwetse en naïeve romantische komedie zonder veel gelaagdheid maar met een rist leutige personages die allen aanstekelijk vertolkt worden door een prachtige cast. Chalamet - die Allen's alter-ego van dienst is - wandelt met veel zwier door de film als een gepriviligeerde culturo met ouderwetse klasse die met evenveel zelfspot als pretentie in het leven staat. Hij neemt zijn ambitieuze maar onnozele vriendinnetje Ashleigh mee naar New York, waar ze een regenachtige dag beleven vol ontmoetingen met zelfbeklagers, vrouwenversierders en overspeligen - de archetypes uit het Allenuniversum. Sommigen daarvan zijn intussen haast lichtjes fout te noemen.

Luchtige, ouderwetse romantiek met aanstekelijk acteerwerk

Deze nadrukkelijke praatfilm laat de acteurs anderhalf uur flink kakelen en de dialogen klateren daarbij soms van de eloquentie. Chalamet en Fanning weten ondanks hun jeugdigheid heel vaardig om te springen met hun personages, die eigenlijk niet meer van deze tijd zijn. Maar tot veel diepgang leidt dat niet en A Rainy Day moet het van de amusante dialogen hebben met nu en dan een rake oneliner, eerder dan van de overdachte, geestige plot. De grootse Vittorio Storaro neemt voor de derde keer de camera ter hand voor Allen, maar weet met de weinig opzienbarende locaties veel minder aan te vangen dan dat in Café Society en Wonder Wheel het geval was.

Met deze ietwat futiele film weet Allen ons enigszins te verstrooien, maar memorabel kan je A Rainy Day in New York helaas niet noemen. Jammer genoeg zal dit dus vooral de film zijn die het moment markeert waarop Allen persona non grata werd. Hij laat het zichzelf schijnbaar niet aan het hart komen en blikte intussen alsnog zijn vijftigste film in, waarvoor hij zelfs een Oscarwinnaar wist te strikken - Christoph Waltz. Het zal echter een feestje in mineur zijn, want de bijna 84-jarige filmmaker zal de beschuldigingen nooit echt van zich af kunnen schudden en het is weinig waarschijnlijk dat hij onder die omstandigheden nog tot een echt geweldige film zal komen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de