Melinda and Melinda

Bij ongeveer alles wat Woody Allen het laatste decennium maakte, werd gezegd dat de bebrilde neuroot vroeger toch zoveel beter was. Bij de release van Melinda and Melinda zijn dezelfde geluiden te horen. Soit. Los van alle vergelijkingen met de Annie Hall's van deze wereld, is Allens nieuwe een behoorlijk leuke.

Een viertal zit op café. Iemand vertelt een anekdote over ene Melinda, die op een avond ten huize van een succesloos acteur en zijn echtgenote komt binnenvallen. Eén van de aanwezigen ziet er de perfecte ingrediënten in voor een tragedie, een andere het gedroomde scenario voor een komedie. In wat volgt toont Allen afwisselend de komische en tragische invulling van hetzelfde gegeven. Dat begint al bij de intromuziek: eerst een streep melancholie, dan up tempo vrolijkheid.

Met behulp van de disgenoten maakt Allen zijn boodschap erg duidelijk: het is het komische dat ons tragische leven draaglijk maakt. En Woody trekt die boodschap met verve door in Melinda and Melinda. Hoewel helemaal anders van toon, is ook de tragische invulling bijwijlen zeer leutig. Toch is de het vooral de komedie die blijft hangen. De reden: de combinatie van Woody Allen-humor en Will Ferrel. De man uit Saturday Night Live is ronduit geweldig als mislukte en lichtjes neurotische acteur. Of beter: een van de twee lichtjes neurotische acteurs, want tragedie en komedie hebben niet alleen hun vertrekpunt gemeen. Beide verlopen op een ingenieuze en nooit geforceerde manier bijna volledig parallel. Hoedje af ook voor Radha Mitchell, als beide Melinda's even overtuigend. Verder geen Woody Allen, maar wel schoon volk als Chloë Sevigny, Chiwetel Ejiofor en Josh Brolin. Die laatste zorgt als snobistische dokter samen met Will Ferrel voor vijf onvergetelijke minuten. Waar de grappen in de rest van de film vaak leuk zijn zondermeer, is het er hier keer na keer boenk op, tijd om te bekomen is er nauwelijks. Een van de hoogtepunten en op zich al een ster waard.

Verrassend is Melinda and Melinda uiteraard niet. New York, jazz, schrijvers, muzikanten, liefdesperikelen, neurotische types, mondaine appartementen en dito dineetjes, genadeloze observaties van de artistieke wereld, communicatief onvermogen,?, alle ingrediënten voor een klassieke Allen-film zijn aanwezig. Die elementen leveren niet altijd een goede film op. Maar deze keer dus wel.

Benjamin De Cleen Helemaal (niet) akkoord? Lees de