Killing

“Je hapt pas echt naar adem door de regie van Shinya Tsukamoto. Dat de man graag experimenteert is een understatement à la "Milosevic is niet zo'n lieve jongen". Tsukamoto flitst zijn camera in alle richtingen, wisselt hyperkinetische scènes af met gestileerde beelden in een overdosis kleurenfilters en flasht back dat het een lieve lust is”. Kutfilm overdreef twee decennia geleden geen spatje. Shinya ‘Tetsuo’ Tsukamoto was rond de eeuwwisseling helemaal on top of his game.

Twee decennia later levert de Japanse cultregisseur een - voor zijn doen- ingetogen samoeraidrama af. Hoewel als vanzelf voorzien van stevig geweld, blijkt Killing ook geen wilde aanval op de zintuigen. Want zijn protagonist Mokunoshin Tsuzuki, een elitekrijger hors catégorie, worstelt met de lawines aan zinloos geweld die hem omringen. Hij durft niet te doden en verliest daardoor langzaam maar zeker zijn vastberaden sangfroid.

Een rustige Tsukamoto blijft dus wel stevig om zich heen meppen. De wijde shots van groene natuur met daarin elegant trainende elitekrijgers zijn in de minderheid. Vaker capteert een frenetieke handcamera achtervolgingen in bossen, afrekeningen met vogelvrije misdadigers of messcherp klinkende zwaardgevechten. Waar in vorige Tsukamotofilms tanden over beton plegen te schuren, kotert nu een zwaard tussen het gebit van de protagonist. "You'll soon bleed to death, so reflect on your life!", meldt de ronin ronselaar die de regisseur zelf neerzet. Bloed stroomt uit de plek waar eerst een strijdersarm zat.

Waar in vorige Tsukamoto films tanden over beton plegen te schuren, kotert nu een zwaard tussen het gebit van de protagonist.

In een stevig gebalde tachtig minuten, als het allerbeste kortverhaal, focust Killing zonder al te veel zijwegen naar een onvermijdelijk einde. Klasse!

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de