Gemini

Genre: Japans | Duur: 1u24 | Release: 26 Juli 2000 | Land: Japan | Regie: Shynia Tsukamoto | Cast: Masahiro Motoki, Yasutaka Tsutsui

"De vorm is de boodschap." Dat is het eerste wat je te binnen schiet na het bekijken van Gemini, een surrealistische Japanse mengeling van thriller, passie en moord. De plot an sich vormt al meer horror dan een tongkus van Freddy Willockx, een aflevering van Nonkel Jef of drie dagen eenzame opsluiting met Hans Otten. Voeg daarbij nog een regisseur die barst van het talent en je krijgt kippevel dat lang blijft nazinderen.

Japan in de jaren '20. Yukio is geboren in een vooraanstaande familie en lijkt alles te hebben om te slagen in het leven: dokter, rijk, net getrouwd met de knappe Rin. Niets is echter wat het lijkt. Rin lijdt aan een mysterieus geheugenverlies. Een vreemde stank vult alle poriën van het huis. Even later sterven zijn vader en moeder in vreemde omstandigheden. Yukio's zenuwen gieren pas helemaal als hij op een exacte dubbelganger stuit die hem in een leegstaande waterput duwt. Levend begraven komt de arts meer en meer te weten over zijn duivels replicum en het verleden van zijn vrouw.

Gemini is niet een beetje goed, hij is groots. In de eerste plaats omdat de plot succesvol elementen plukt uit Edgar Allen Poe's beste novelle (de eenzame opsluiting in 'De Put en de Slinger'). Maar je hapt pas echt naar adem door de regie van Shynia Tsukamoto. Dat de man graag experimenteert is een understatement à la "Milosevic is niet zo'n lieve jongen". Tsukamoto flitst zijn camera in alle richtingen, wisselt hyperkinetische scènes af met gestileerde beelden in een overdosis kleurenfilters en flasht back dat het een lieve lust is. Ook in zijn acteursregie blijft de Japanner halsstarrig onconventioneel. De eerste helft acteren zijn personages als versteend, haast alsof ze per ongeluk in een Hal Hartleyfilm zijn beland. Langzaam breken de façades, raast het verhaal naar een verrassende climax. Voeg daarbij nog een stomende house/traditioneel Japanse soundtrack in alle hoeken van de zaal, afgewisseld met oorverdovende stiltes en je krijgt een film, creepy as hell.

Zodus. Iedereen die graag verloren loopt buiten de geijkte Hollywoodpaden gaat kicken op dit filmpje. Kicken van hier tot Saturnus. Ons advies? Bind Brian De Palma vast en dwing hem naar Gemini te kijken. Dat de mens in tranen belooft nooit meer een 'Mission to Mars' te maken.