Hellhole

Genre: Drama | Duur: 1u38 | 2019 | Release: 20 Maart 2019 | Land: België | Regie: Bas Devos | Cast: Willy Thomas, Alba Rohrwacher, Lubna Azabal, Hamza Belarbi

Vier jaar na zijn imponerende langspeelfilmdebuut Violet bevestigt Bas Devos met opnieuw een breekbaar, meditatief drama dat voornamelijk via een sprekende, onconventionele beeldtaal met de kijker communiceert. Een film om in te verdwalen maar waarbij je zelf ook de uitgang dient te zoeken. 

Devos' plan om een film over onze hoofdstad te maken, kreeg een andere wending na de aanslagen van 2016. Plots bleek Brussel - door president Trump als hell hole bestempeld - een andere allure gekregen te hebben en werd in het scenario plaats gemaakt voor de veranderde manier waarop de inwoners elkaar en hun omgeving ervaarden. Centraal staan drie personages - een tiener, een dokter en een tolk - die de grootstad elk op een andere manier als hun thuis beleven. Devos zoekt naar wat hen verbindt en hoe de hedendaagse multiculturele stad zijn bewoners zowel samenbrengt als isoleert. Een gegeven dat ondanks zijn complexiteit niet tot wanhopen aanzet. 

Hellhole verkent de ruimte tussen de drie protagonisten ook letterlijk. Net als Violet is ook deze prent visueel imponerend en tegelijk uitermate sober. De onovertrefbare DOP Nicolas Karakatsanis heeft met Devos naar een wel heel effectieve beeldtaal gezocht, die aansluit bij wat het duo al in Violet liet ontstaan, maar ook prachtig ten dienste staat van deze specifieke beschouwing van grootstademoties. De cameravoering is nadrukkelijk rustig, abstraheert bepaalde ervaringen van de protagonisten en laat de kijker naar context zoeken door het beeld slechts ten dele scherp te stellen of zaken buiten het beeldkader te laten gebeuren.

De sporadische camerabewegingen zijn des te betekenisvoller. De camera die rustig een hoek omdraait, illustreert letterlijk een wenteling. Huzarenstukje is de scène waarbij de camera rondom een woning draait terwijl de dageraad opkomt. Maar Hellhole is als visueel essay nergens hoogdravend en blijft bescheiden in zijn virtuositeit. De bewuste interpunctie van al dan niet wolkenloze hemels, ondersteund door alledaagse geluiden, biedt de film een ritme.

In al zijn fragiliteit is Hellhole echter ook wat abstract. Niet elke scène zal even betekenisvol zijn voor elke kijker. Dat zorgt gelukkig niet voor frustratie, maar leidt er misschien wel toe dat de film wat weinig inwerkt. Niettemin vormt dit soort intimistische cinema een welkom alternatief in een aanbod van al te explicerend filmvoer. Wie het over ontoegankelijkheid heeft in deze context, dient zijn smaak dan maar eens uit te breiden.