The Sisters Brothers

Is er een genre dat meer vertrouwd aanvoelt dan de western? Vallen daar nog nieuwe verhalen te rapen? Niet evident alleszins om als Fransman je Engelstalig debuut te maken met een cowboyfilm. Jacques Audiard heeft het filmmaken echter voldoende in de vingers om van The Sisters Brothers een meer dan verdienstelijke prent te maken.

We maken halfweg de 19^e eeuw kennis met de broers Charlie en Eli Sister. Ze zijn onbehouwen, genadeloos en bruut, maar blijken dat misschien vooral te zijn omdat de wereld om hen heen dat ook is. Wanneer ze de opdracht krijgen een onbetrouwbaar figuur te achtervolgen en te elimineren, zetten ze aan voor een onvoorspelbare reis.

Zoals de plot fijne wendingen geeft aan vertrouwde verhaallijnen, zo ervaren ook de broers dat hun opvattingen en principes aan verandering onderhevig zijn. Gaandeweg beginnen ze het leven anders te gaan beschouwen en overwegen ze zelfs een andere richting uit te gaan met zowel hun opdracht als de invulling van hun bestaan.

The Sisters Brothers vindt in tal van kleine gebeurtenissen een aanzet tot flarden filosofie, tot reflecties over mannelijkheid en broederschap, tot vaststellingen dat de wereld zich op een kantelpunt bevindt en vooruitgang voelbaar is. Vooral Eli – een formidabele John C. Reilly – denkt er over na zichzelf anders te profileren, maar ook de meer impulsieve Charlie zoekt naar nieuwe morele standpunten. Pas nu worden de jongens mannen. Hun ontmoeting met het duo Warm en Morris laat nieuwe opportuniteiten rijzen.

Bloederige actie, aangrijpende dramatiek en milde humor wisselen elkaar vakkundig af.

Audiard, die gewoonlijk voor het harde realisme gaat, brengt The Sisters Brothers met een luchtige ondertoon. Bloederige actie, aangrijpende dramatiek en milde humor wisselen elkaar vakkundig en met effect af. De tijd en plaats blijven genadeloos hard, maar Audiard focust op de scheutjes menselijkheid.

Riz Ahmed, Joaquin Phoenix en Jake Gyllenhaal zorgen voor warme, open vertolkingen waarmee ze gevoeligere personages creëren dan we gewend zijn binnen dit genre, maar dit is vooral Reilly zijn film. Eli evolueert het sterkst doorheen de prent en voor de acteur is dit zijn meest complete en waardige rol in tijden. Wat een acteur.

De afloop van deze aangename prent laat zich als ietwat sentimenteel kenmerken – altijd een risico bij Audiard - , en de plot weegt uiteindelijk minder door dan de personages, maar finaal zijn we twee uur bijzonder graag op pad geweest met deze cowboys.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de