Beautiful Boy

Vlaanderen telt intussen toch meer dan een handvol filmmakers die het vak echt in de vingers hebben en kwaliteitsvolle cinema afleveren. Onvermijdelijk dat er daar ook eens iemand van doorgroeit naar Hollywood, waar toch al tal van grote producties in handen van Europese regisseurs vallen. Michael R. Roskam ging hem vooraf, maar na het internationale succes van The Broken Circle Breakdown mag nu ook Felix Van Groeningen zijn Amerikaanse debuut maken. Met Beautiful Boy heeft hij meteen Oscarvoer in handen.

Toen de opnames begonnen van dit relaas over een vader die zijn zoon vruchteloos van een drugsverslaving tracht af te helpen, was Steve Carell zowat de enige ster op de set. Van Groeningen, die in zijn nopjes was over de samenwerking met de aimabele komiek, kon al meteen vrij gerust zijn dat zijn prent een publiek zou vinden. Met Brad Pitt in de productiezetel was ook de zekerheid groot dat de prent een fatsoenlijke release zou kennen, wat Erik Van Looy met The Loft helaas niet heeft meegemaakt. Die voorzichtige voorspelling van succes kreeg na de opnames een flinke boost: Timothée Chalamet, nog onbekend toen hij de rol van de zoon op zich nam, werd door Call Me by Your Name het sterrendom ingekatapulteerd en zijn naam op de affiche is nu een niet te onderschatten troef. Intussen wordt er dan ook hardop over Oscarnominaties gesproken voor beide hoofdacteurs.

Beautiful Boy is eigenlijk geen film over verslaving, maar over ouderschap. Centraal in dit relaas, dat gebaseerd werd op de boeken van Nic en David Sheff, staat immers de kracht en het doorzettingsvermogen van mensen die hun kind ten onder zien gaan aan verdovende middelen. De band tussen Nic en David wordt voortdurend op de proef gesteld en dit aangrijpende verhaal maakt de wanhoop tastbaar: wanneer David op een bepaald moment lijkt te overwegen zijn zoon maar gewoon op te geven, kom je als kijker tot de realisering dat dat misschien het enige is dat er op zit. Tegelijk voel je dat je als ouder niet over een optie mag spreken: je bent er voor je kinderen kost wat kost.

Dat dit drama in zijn eerste helft de band tussen vader en zoon schetst door voortdurende flashbacks, is niet bijzonder effectief: haast een uur lang lijkt de film een aanzet te geven om tot een hier en nu te komen, een startschot voor het echte verhaal. Dat komt er niet en dat je van sommige scènes niet exact kunt zeggen of ze zich nu voor of na het ontdekken van de verslaving of het verblijf in het afkickcentrum afspelen, verstoort de beleving. Anderzijds is het kampen met zo'n verslaving sowieso geen lineair traject. Herval zit altijd op de loer en je bent nooit een ex-verslaafde. Maar het is dus wat jammer dat de film toch pas in de tweede helft stabiel staat, dat de scènes eens wat langer mogen duren, dat de impact pas echt voelbaar wordt. De acteurs stellen daarbij niet teleur.

Van Groeningen levert een treffend drama af zonder al te veel compromissen

Wat zich tussen vader en zoon afspeelt is doorleefd drama, door Van Groeningen met zelfvertrouwen in beeld gebracht. Toch schurkt de prent tegen het sentiment aan. Steve Carell die Beautiful Boy zingt aan het bed van zijn zoon: dat is formulecinema. Dat het budget van de prent zo hoog was dat men alle muziek kon krijgen die wenselijk was, hoeft ook niet per se als een zegen beschouwd te worden: de dramatiek gaat haast onderuit door een regen van popsongs. Kan zo'n tragiek niet werken zonder manipulerende ondersteuning? Of mag een subtiele score zijn werk doen?

Los van die bedenkingen, weet Beautiful Boy degelijk en treffend kijkvoer te zijn, waarmee Van Groeningen zijn vakmanschap en persoonlijke stijl combineert zonder veel compromissen. Fijn ook dat hij de onvolprezen DOP Ruben Impens en de altijd betrouwbare monteur Nico Leunen mocht meebrengen. Ze zorgen dat de film net voldoende afwijkt van de conventies.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de