Climax

Gaspar Noé heeft nog nooit beloofd dat zijn films ons zouden amuseren of ontspannen. Niettemin weet zijn werk voortdurend iets los te maken. Provocerend, vormelijk uitdagend, wars van scenariowetten of klassieke beeldvorming, hebben Seul Contre Nous, Irréversible, Enter the Void en Love voor spraakmakende maar hoogst fascinerende cinema gezorgd die van Noé één van de grote vernieuwers heeft gemaakt in de Europese cinema. Hij heeft zijn plaats naast Von Trier stilaan verdiend. Ook Climax is een haast onvergetelijk sensatie.

De plot van deze krankzinnige gruwelfilm is simpel: iemand deed iets in de sangria. Lsd wellicht, waardoor de groep dansers die een intiem feest houden in een schoolgebouw, uit elkaar valt en alle aanwezigen hun eigen hysterische trip beleven. Als een op zijn kop gezette evolutietheorie groeit Climax vanuit een harmonieuze, hypnotiserende groepschoreografie uit tot een demonisch carnaval, een apocalyptische razernij die de kijker opslokt en half verteerd weer uitkotst. High School Musical voor gevorderden dus. Wat een trip.

De cast, vrijwel volledig bestaand uit dansers die geen acteerervaring hebben, wordt ons voorgesteld in een castingvideo. Het zijn te veel namen en gezichten om te onthouden, maar doorheen de film zullen ze een identiteit krijgen. Climax laat je vervolgens helemaal opgaan in een wonderbaarlijk mooie, in één shot gefilmde openingsdans op een update van de machtige discodeun Supernature van Cerrone. Deze multi-herbekijkbare scène zet het feestje genoeglijk in gang. We zijn meteen in de ban van de karakters en stijlen die op de dansvloer tot expressie komen. De choreografie en beeldvoering zijn hypnotiserend.

De conversaties onder de dansers laten ons vervolgens het individu van het collectief onderscheiden. De protagonisten zijn jong, mooi, getalenteerd, tasten af, zoeken nog hun plaats in een systeem. De dansvloer is de samenleving maar niet iedereen is de reusachtige Franse vlag genegen. Er beginnen zich subculturen, smaken en meningen te manifesteren maar het blijkt vooral de lsd in de sangria te zijn die het feest herschept. Noé laat zijn cameravoering uiteraard gretig meegaan in die metamorfose. Opnieuw volgt - maar wel nadat we warempel halverwege de film eerst de credits te zijn krijgen! - een impossant ononderbroken shot van minstens drie kwartier waarin de drug zijn vernietigende werk doet. Deze pseudofamilie met de halve travestiet Daddy als vaderfiguur en de enige moeder in het gezelschap als mama, verliest dan alle samenhang en de leden vallen terug op een primitieve versie van zichzelf. De rauwste emoties komen kolkend naar boven. Brullend, kotsend, plassend, neukend, zelfs in lichterlaaie staand kronkelen de dansers om elkaar heen. De camera raast onverbiddelijk door de groep. We vangen flarden op van wat gebeurt, het beeld draait alle richtingen uit - meermaals ondersteboven ook - de belichting slaat zijn felle klauwen uit, de keiharde beats slaan ons murw.

Deze hypnotiserende gruweldansfilm zorgt voor een grandioze cinemasensatie.

Climax kan je nietszeggend noemen, of een te makkelijke metafoor voor de actuele Franse maatschappij. Je kan het cynische, giftige mensbeeld van Noé afkeuren, die zich liet inspireren door de Frans-Roemeense filosoof Cioran en ons enkele leuzes in de strot ramt rond geboorte en sterven. Maar Noé vond ook inspiratie in de rampenfilms van de jaren '70, zoals Towering Inferno, waarin tal van personages gevolgd worden tijdens een brand en slechts sommigen het zullen overleven. Zo ernstig moeten we deze danse macabre dus misschien ook niet nemen. Hoe dan ook, is Climax vooral een cinematografische knaller: de combinatie van duizelingwekkend camerawerk, euforische choreografieën, akelig gegoochel met soorten licht en donker en een beukende soundtrack, zorgen voor een best spectaculaire ervaring die op een reusachtig scherm moet beleefd worden. Ga kijken, dans eventueel de stukken van je lijf en tracht nadien de brokken maar te lijmen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de