At Eternity's Gate

Genre: Drama | Duur: 1u50 | 2018 | Release: 24 April 2019 | Land: Frankrijk, VS | Regie: Julian Schnabel | Cast: Willem Dafoe, Oscar Isaac, Rupert Friend, Mads Mikkelsen, Emmanuelle Seigner, Mathieu Amalric, Niels Arestrup, Amira Casar, Anne Consigny

Willem Dafoe draait zijn hand niet om voor een non-fictiepersonage meer of minder. De intussen 63-jarige acteur speelde al Jezus, dichter Tom Eliot, acteur Max Schreck en de cineast Pasolini. Dat hij nu ook nog eens in de huid kruipt van Vincent Van Gogh is gezien zijn leeftijd maar al te bizar, maar de ervaren rot in het vak viel wel opnieuw volop in de prijzen voor deze rol. 

Dat Dafoe meer dan 25 jaar ouder is dan de schilder bij zijn overlijden, is eigenlijk geen probleem. In zijn vertolking geeft hij op geloofwaardige wijze gestalte aan iemand die schippert tussen passie en waanzin, een artiest die kost wat kost wil creëren, die wil opgaan in de natuur, die zichzelf eeuwig in vraag stelt, die het als zijn bestemming op Aarde ziet om te schilderen, licht, lucht of landschap opnieuw wil vorm geven. We leren dit personage voornamelijk kennen in dialogen met vertrouwelingen en off screen orakelend. Tussendoor struint hij door magnifiek in beeld gebrachte natuurpracht die hem inspireert, zelfs haast in extase brengt.

Een ietwat opdringere piano begeleidt Van Gogh's euforie, nu en dan het zwijgen opgelegd door een bruuske montage.  Regisseur Julian Schnabel, die meer dan twintig jaar geleden debuteerde met eveneens een kunstenaarsportret – Basquiat - toont niet bijzonder veel interesse voor de dramatische feitelijkheid en wil duidelijk geen klassieke biografie opbouwen, noch vormelijk, noch inhoudelijk. Hij tracht in At Eternity’s Gate de wereld te aanschouwen door de ogen van een artiest en laat ons het hoofdpersonage kennen via conversaties en creaties. Het is haast alsof hij zelf een portret schildert, volledig volgens eigen interpretatie van wie Van Gogh was - al komt de film wel historisch correct over. Dat leidt tot een soms lyrisch, nu en dan contemplatief werkstuk dat enerzijds de betoverende schoonheid van de Provence vat, en anderzijds met een haast experimentele cameravoering diezelfde wereld exploreert, als door een kunstenaarsoog. 

At Eternity’s Gate is minstens interessant te noemen, als onconventionele biografie, maar ook als beschouwing over kunst en de kunstenaarsziel, waarbij een bevredigende diepgang wordt bereikt. Daarnaast is dit ook een sterk vertolkt portret, niet alleen door Dafoe – één jaar na The Florida Project opnieuw voor een Oscar genomineerd – maar ook door de vele opmerkelijke acteurs in de bijrollen.