Incredibles 2

Veertien jaar geleden is het, dat Pixar ons liet kennismaken met de superheldenfamilie The Incredibles. Dat leverde toen een heel entertainende film op waarvan we ons eerlijk gezegd plotgewijs niet veel details meer herinneren. Toch lijken de makers van deze sequel er meteen van uit te gaan dat we helemaal mee zijn door al in de eerste vijf minuten flink te verwijzen naar wat voorafging. Ook de rest van de prent ontvouwt zich met een ietwat irritante bravoure.

In Incredibles 2 staat Elastigirl centraal. De mama van het gezin wordt het gezicht van een marketingcampagne die de beeldvorming rond superhelden moet rechttrekken. Ze gaat daarvoor in zee met de breedsprakerige Winston Deavor. Vader Incredible heeft dan weer de handen vol met de huiselijke perikelen: baby Jack-Jack is volop bezig zijn krachten te ontdekken, Dash heeft het lastig met wiskunde en Violet zit met een jongen in haar hoofd.

Klinkt deze opzet niet ietwat banaal, zelfs sitcomachtig? Het wordt al snel lichtjes pijnlijk duidelijk dat de film niet goed weet wat aan te vangen met de rest van het gezin - en Frozone! -, eens moeder alleen op avontuur trekt. De familiale scènes – die ook nog eens boordevol dialoog zitten – zijn niet meteen de spectaculairste. We durven zeker zijn dat heel wat situaties een jeugdig publiek zelfs gaan vervelen. Er is natuurlijk af en toe een stunt, en er valt wat af te lachen met de experimenten van Jack-Jack, maar wat een hoop geklets moet je er daarvoor doorstaan. Je voelt dan ook iets te opzichtig de pogingen van de scenaristen om personages uit te diepen, maar dit zijn dan ook de afhaakmomenten voor kinderen.

Deze sequel oogt als vanouds spectaculair maar mist ideeën.

Wanneer de finale dan eindelijk aanbreekt en de familie Incredible er echt tegenaan gaat, slaat eerlijk gezegd ook wat vermoeidheid toe. De animatie is als vanouds weergaloos, met veel oog voor details, en de soundtrack is excellent, maar op een bepaald moment heb je het wel gehad met al die zwierig in beeld gezette achtervolgingen en bijna-botsingen.

Worden we oud en zijn we niet meer vatbaar voor de Pixarmagie? Tuurlijk niet. We genieten nog altijd na van Inside Out en de wonderbaarlijke taferelen uit Coco willen we naar hartelust herbekijken. Maar Incredibles 2 zit lang niet op dat niveau. Bij Pixar lijkt men heel zorgvuldig om te springen met sequels, en dit is lang niet zo'n ramp als Cars 2, maar onder de indruk zijn we eigenlijk niet echt. De korftilm vooraf - Bao - is dan weer redelijk onweerstaanbaar.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de