Black Panther

Genre: Actie | Duur: 2u14 | 2018 | Release: 1 Januari 2018 | Land: VS | Regie: Ryan Coogler | Cast: Chadwick Boseman, Lupita Nyong'o, Danai Gurira, Martin Freeman, Michael B. Jordan, Angela Bassett, Letitia Wright, Forest Whitaker, Daniel Kaluuya, Andy Serkis, Winston Duke

Als we even het lijstje van meest recente Marvelfilms bekijken -Thor: Ragnarok, Avengers: Age of Ultron, Captain America: Civil War, Guardians of the Galaxy: Vol. 2, Spider-Man: Homecoming en Doctor Strange – valt ons op dat al deze films stuk voor stuk de hemel in geprezen werden door de Amerikaanse critici. Over de inwisselbaarheid van deze over het algemeen vermoeiende en routineuze, met speciale effecten overladen actiespektakels wordt door de toonaangevende media met geen woord gerept. Black Panther vult mooi aan: ook deze blockbuster kreeg niets dan applaus – omwille van zijn kwaliteiten maar ook omdat het de eerste superheldenfilm is met een zwarte hoofdrolspeler – maar wij zagen opnieuw een ietwat entertainende maar nergens verrassende of originele stripverfilming.

Black Panther is eigenlijk koning T’Challa van het Afrikaanse land Wakanda. Zijn rijk, verborgen voor buitenlanders, kent een grote natuurlijke rijkdom: het sterkste metaal ter wereld, vibranium, dat het land welvarend heeft gemaakt. Een hartvormig kruid heeft T’Challa daarnaast bovenmenselijke krachten gegeven. Die zal hij nodig hebben nu zijn rijk bedreigd wordt: enkele ongure types zijn uit op het vibranium en de macht over de troon.

Dat zowat het grootste deel van de film zich in Wakanda afspeelt, plaats Black Panther enigszins in een deugddoend isolement: niet opnieuw een wereldstad als decor die vervolgens tot puin wordt herschapen. De Afrikaanse touch is dan ook best verfrissend. De sets, kledij, muziek en dialogen hebben net dat tikkeltje meer eigenheid dan we van de franchise gewoon zijn. De cast is ook in goede doen, met Chadwick Boseman als nobele held en Michael B. Jordan als de brute antagonist. Toch dreigt de plechtige ernst van het relaas bij momenten om te slaan in enige potsierlijkheid: Forest Whitaker met een geel bestipt hoofd of de geprononceerde tepels van de Dora-uitrusting: zo serieus als bedoeld kunnen we dat allemaal toch niet nemen.

Als gewoonlijk is ook dit weer een film die veel te lang duurt, waarbij de visuele effecten soms te veel overheersen en de karakteruitwerking zo theatraal is dat er nooit een bevredigend emotioneel level wordt bereikt. Black Panther is finaal dus een bevredigende aflevering in een matig interessante franchise, maar laat ons nuchter blijven en daar echt niet meer van maken dan het is: popcornvoer dat ver af staat van de echte blockbusterfun van de klassiekers in het genre.