Guardians of the Galaxy Vol. 2

Dat het succes van de eerste Guardians of the Galaxy zou leiden tot een sequel was onvermijdelijk. Zelfs DC probeerde het succes na te apen met Suicide Squad. De combinatie van humor, catchy popmuziek en de verandering van setting zorgden ervoor dat de film zich destijds toch ietwat kon onderscheiden van de rest van de eenheidsworst die Marvel in grote snelheid uitspuwt. In aanloop naar de climax die er volgend jaar zit aan te komen in de vorm van Infinity War, waarin ook de Guardians zullen opduiken, mogen ze alvast nog eens hun nummertje opvoeren.

In Vol.2 krijgen de Guardians het aan de stok met de Sovereign, een supergeavanceerd buitenaards ras, de Ravagers die hen nog steeds op de hielen zitten en Ego, een levende planeet die het hele universum dreigt te verslinden. Ook het grootste mysterie uit het eerste deel, wie de vader van Peter Quill is, wordt opgehelderd. Om de plot wat betekenisvoller te maken, wijkt de film hier wel zwaar af van de comics. Dit zorgt wel voor een leuke verhaalontwikkeling, maar de ultieme vraag is wat de meerwaarde hiervan zal zijn voor de toekomstige avonturen van Star-Lord.

Verder zijn de Guardians nog steeds hetzelfde zootje ongeregeld dat constant zit te ruziën en te bekvechten, en met elkaar en de rest van het universum de spot drijft. De humor blijft nog steeds de sterkste troef van de film, al worden enkele grappen uit het eerste deel wel wat herhaald. De toevoeging van het personage Mantis zorgt wel voor een fijne interactie, vooral dan met de al even sociaal onhandige Drax. Andere personages zoals Yondu en vooral Nebula en Gamora krijgen deze keer een welkome uitdieping. Wat de meerwaarde is van de cameo van Sylverster Stallone, daar zijn we nog steeds in twijfel over.

Nog steeds hetzelfde zootje ongeregeld dat constant zit te ruziën en met elkaar en de rest van het universum de spot drijft

De grootste zwakte van de film blijft echter het scenario - uiteindelijk is dit gewoon meer van hetzelfde. Nu de nieuwigheid er wat af is, valt eens te meer op hoe generisch dit verhaal opnieuw is, haast verwisselbaar met om het even welke andere Marvelfilm. Muzikaal werkt de film ook minder goed. Niet enkel omdat we het trucje al kennen, maar vooral omdat de muziek zelf minder memorabel is. De zoveelste slow-motion scene op de “coole” soundtrack gaat na een tijdje ook wel vervelen.

Verder mag wel gezegd worden dat de film er bijzonder gelikt uitziet. James Gunn en zijn team weten duidelijk hoe ze de actie spectaculair in beeld moeten brengen. De landschappen op de planeet Ego zien er bovendien fabelachtig uit en verder spatten ook de kleuren haast letterlijk van het scherm. Wie dacht dat Doctor Strange er bij momenten al hallucinant uitzag, zal hier zijn ogen kunnen uitwrijven.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de