The Florida Project

In de periferie van Disneyland beleeft de kleine Moonee allesbehalve een prinsessenleven. Ze slijt haar dagen met rondhangen in een aftands motel met haar amper volwassen moeder. Moonee knettert niettemin van levensvreugde en agiteert naar hartenlust de volwassenen om haar heen met kwajongensstreken.

Net als in zijn vorige film, het alom geprezen maar wat ons betreft al te hysterische Tangerine, lijkt Sean Baker een ietwat mager scenario verfilmd te hebben. The Florida Project tast de sfeer af en laat de personages gewoon bestaan, maar in dit geval wel in de beleving van een kind. Moonee’s optimisme en ontdekkingsdrang dekken de uitzichtloosheid toe, vormelijk moeten vrolijke poppenhuiskleurtjes de sprookjesillusie vormgeven.

Geleidelijk aan - na misschien een iets te eentonige eerste helft - groeit dan toch een plot die de kijker met de neus op de feiten drukt: dit is kansarmoede in een zogenaamd welvarend land. Moonee en haar moeder hebben vrijwel niets, lijken zelfs haast geïsoleerd in een strook van goedkope motels en eettenten, overlevend van dag tot dag. Het is amper een leven, hoogstens een bestaan, maar alleszins geen jeugd.

Met dit finaal diepdroevige relaas wist Sean Baker een gevoelige snaar te raken in een land dat zijn eigen gebreken weigert te erkennen. Hoewel de afloop heel subtiel en authentiek tot treurnis aanzet, ervaarden we dit daarom niet meteen als grootse cinema, al valt de wondermooie fotografie zeker te prijzen. Andrea Arnold bracht vorig jaar met American Honey eveneens een relaas over zoekgeraakte kansen, waarbij de personages ook al van motel tot motel leefden, en zij wist net dat tikkeltje meer intensiteit op te roepen.

Een diepdroevig relaas over een prinsessenleven in de periferie van de welvaart.

Dat The Florida Project echt tot leven komt, mag wat ons betreft grotendeels aan de acteurs toegeschreven worden. Brooklynn Prince overtuigt als het onbegrensde rakkertje, eerder irritant dan innemend, maar wel aandoenlijk en echt. De debuterende Bria Vinaite is zeer geloofwaardig als haar weinig ambitieuze moeder. Willem Dafoe tenslotte kan als acteur niet genoeg geprezen worden, maar dat men hem al maandenlang een Oscar toedicht voor zijn rol als optimistische conciërge, lijkt vooral gebaseerd te zijn op zijn personage en niet op zijn vertolking.

In het algemeen heeft deze neorealistische film misschien net wat weinig om het lijf, maar wie weet is het gewoon onze weigering die spreekt mee te gaan in de beschadigde levens van passieve personages, wiens kansarmoede ook te wijten is aan onze neiging tot oordelen dat het allemaal hun eigen schuld is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de