American Honey

Met American Honey maakt Andrea Arnold haar debuut in Hollywood en de Britse regisseuse geeft ons een wel heel indringende kijk op Amerika. Thematisch toont haar film gelijkenissen met werk van Larry Clark, Spring Breakers en On the Road. Maar Arnold richt haar camera op een weinig belicht fenomeen dat gekend is als traveling magazine crews, waarbij rondreizende groepen jongeren abonnementen op magazines proberen te verkopen.

Een van deze jongeren is de Texaanse tiener Star die haar problemen thuis ontvlucht door met zo’n crew mee te gaan. Hiertoe liet ze zich verleiden door Jake, de rechterhand van de bazin van het kliekje, en er ontstaat een romance tussen de twee. Maar Star ontdekt al snel dat er een prijs hangt aan de vrijheid van deze levensstijl en dat er voor elk zorgeloos feestmoment ook een keerzijde is.

American Honey is deels een romantisch drama, maar meer nog een coming-of-ageprent en een road movie. Een fascinerende trip doorheen de onderbuik van Amerika, langs vuile motels en ongezellige buurten, maar ook de contrasterende voorstadswijken en olievelden. Van de American Dream lijkt hier weinig sprake, of toch alleszins diegene die we zo vaak te zien krijgen in Hollywoodfilms. Die jongeren die zich bij zo’n groep aansluiten en het land doorkruisen, komen vaak uit gebroken gezinnen. Verloren zielen die net als Star hun problemen ontvluchten, hun eigen dromen hebben en een nieuwe vorm van vrijheid vinden. Maar wat deze film ook toont is kapitalisme in zijn meest perverse vorm, waarbij jongeren uitgebuit worden om geld te verdienen door middel van leugens. En geld is waar alles uiteindelijk om draait, want zoals Star op een gegeven moment aangeeft, is de reden waarom ze meereist: “I want to make money”.

Toch is American Honey geen film die je permanent met een slecht gevoel opzadelt. Deze jongeren maken het beste van de situatie waarin ze zitten en hun optimisme en hun samenhorigheidsgevoel wordt voelbaar gemaakt. Doordat de cineaste de camera in de hand houdt, krijg je als kijker het gevoel dat je deel uitmaakt van en meereist met deze groep. Het 4:3 formaat en het bezwerende camerawerk van Robbie Ryan geven het beeld ook een zekere indringendheid en drukte. Daarnaast weet ook de muziek in de film indruk te maken. Deze weerspiegelt perfect het materialistische en feestvierende gedachtegoed van deze jongeren en het is niet verbazingwekkend dat ze meezingen.

Een fascinerende road trip doorheen de onderbuik van Amerika.

De bende jongeren wordt voornamelijk gespeeld door niet-professionele acteurs en nieuwkomers, waarbij Sasha Lane als Star zowaar de ster van de film is. Zij zet een prachtige vertolking neer, vol fragiliteit, hoop, optimisme en energie. Haar tegenpool Jake wordt gespeeld door Shia LaBeouf die hier misschien wel zijn beste rol tot op heden neerzet. De andere personages zijn meer oppervlakkig uitgewerkt en is dan ook het duo dat je de bijna drie uur aan het scherm geboeid kan houden. Dit lijk een lange duur om uit te zitten, zeker als je weet dat het verhaal nooit echt ergens naartoe gaat. Maar deze wondermooie road trip met het bijzondere gezelschap wist geen moment te vervelen Ook hier geldt uiteindelijk dat de reis belangrijker is dan de eindbestemming. Al zal het einde, op het fantastische God’s Whisper van Raury, wel dagenlang in je hoofd blijven spoken.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de